donderdag 8 december 2022

Gespleten geest

 

Borderline van schizofrenie


Wat is dan de borderline tussen wat normaal is en schizofrenie is? Waar ligt de grens tussen de normaliteit en de gespleten geest van schizofrenie? Voor hoever zou hetgeen wat je kan weten over de waanzin niet verder gaan dan een medisch wetenschappelijke discussie over genen en afwijkingen in de hersenen? Voor hoever zal de waarheid hierin niet verder gaan, dan wat te vatten is vanuit het rationele denken? Voor hoever zullen normale volwassen mensen zich voordoen zoals ze werkelijk zijn? Voor hoever zou de normale volwassene dan nog echt zijn vanuit de geest van wie ze aanvankelijk van in hun oorsprong zijn? Zullen ze dan echt bewust van zijn van deze realiteit vanuit de realiteit van wie ze zijn? Waarom is het dan zo moeilijke om de juiste woorden te vinden, om het eerlijk te kunnen zeggen van wat ze bedoelen, in wat ze voelen vanuit wie ze echt zijn? Is het dan ook niet dat de normale mens ook een gespleten geest is tussen hoe die zich voor doet en van wie de werkelijk is en in wat die hierover kan zeggen? Voor hoever zal de waarheid zoals die is overeen komen met wat mensen denken zoals die is? Waar ligt dan de grens tussen denken te weten en het weten? Waar zal dan de grens liggen van wat mensen bewust van zijn, en van wat ze niet bewust van zijn, in wie ze zijn? Voor hoever zul je dan kunnen weten waar de grens ligt van de waanzin? Wat zal dan de grens zijn van waarin de normale mens hiervan bewust is in een weten van in dat wat ze aanvankelijk van in hun oorsprong zelf zijn, om op deze vragen een eerlijk en aannemelijk antwoord te kunnen

komen? Voor hoever zal het dan niet gaan om een gespletenheid van wie mensen zelf zijn en wat ze denken en zo ook denken te zijn? Mensen zo in hun denken, in een waan leven van dingen die ze eigenlijk niet weten. Voor hoever zal de waan van wat mensen denken van deze dingen die ze niet weten verder gaan dan de waanzin? Is dit niet een waarheid die kwetst? Deze waarheid alleen maar kan zijn in een realiteit waarin deze waarheid alleen maar kan zijn zoals ze is.

Hieronder een filmpje van een lezing van Psychiater Jim van Os met als volgend thema.
Waanzin is menselijk
Over de paradox van 
psychoses
Klik hieronder

 

donderdag 24 november 2022

 Wat is normaal?



Waarheid achter psychische kwetsbaarheid.

Het hier gaat over de realiteit achter psychische kwetsbaarheid. Wat is dan de waarheid achter een psychiatrische diagnose? Waar zou deze realiteit dan verder gaan dan de discussie over genen, erfelijkheid en afwijkingen of stoornissen in de hersenen, als het gaat over psychose, neurose, depressie, borderline, ADHD en autisme? Wat zijn dan de tegenstellingen van bipolaire stoornis en het normaal zijn? Wat zal dan deze realiteit achter deze stoornis voor mensen met zo'n diagnose de realiteit in het zijn van wat die mensen zijn, in de realiteit van het zijn? Voor hoever zal de normale rationeel denkende mens zich kennen vanuit de realiteit van wie ze zijn? Wat zal dan de waarheid zijn in deze realiteit van het zijn waarin de waarheid alleen maar kan zijn zoals ze is? Voor hoever zouden normale mensen kunnen weten hoe deze mensen de realiteit van het leven beleven? Zou deze realiteit van het leven dan geen realiteit zijn die ook ook voor normale mensen voor zich spreekt, in wie ze eigenlijk zijn? Zouden normale mensen zich bewust kunnen zijn, in deze realiteit die voor zich spreekt van wie ze zijn, van waaruit ze realiteit rond hun beleven? Dit een realiteit van het leven zou kunnen zijn, waarin mensen met een psychische kwetsbaarheid alleen maar kunnen zijn, vanuit wie ze zijn in kwetsbaarheid. Voor hoever zullen de doorsne normale mensen zich nog hiervan bewustzijn vanuit wie ze werkelijk zijn?

Waarin je alleen maar eerlijk kunt zijn.

Het om dingen gaat die niet voor zich zullen spreken in hetgeen dat ze zo vanzelfsprekend lijken. Zal dit geen realiteit kunnen zijn die het normale rationele denken voorbij gaat? Het gaat om dingen van het leven, die voor het normale rationele denken moeilijk te vatten zijn. Hierin de realiteit voor de mens met spychische kwetsbaarheid waarin die alleen maar eerlijk kan zijn vanuit wie die zelf is, verder gaat dan voor de normale mens zonder psychische kwetsbaarheid. Voor hoever zou dit geen waarheid kunnen zijn in een realiteit waarin die alleen maar kan zijn zoals die is? Voor hoever zouden de doorsne normale mensen hunzelf kennen vanuit deze realiteit, als het gaat over dingen wat ze niet kunnen zeggen waarin ze alleen maar eerlijk kunnen zijn? Voor hoever zullen ze zich hiervan bewust zijn vanuit wie ze werkelijk zijn? Voor hoever zal het beleven van het leven niet meer zijn, dan wat je vanuit het rationele denken kan zeggen? Is het dan niet dat de normale mens vanuit het denken makelijker hieraan voorbij kan gaan dan de mens met psychische kwetsbaarheid, waarin de mens met psychische kwetsbaarheid het moeilijker heeft om zich vanuit het denken laten wijs te maken? Zo de gek het moeilijker heeft om zich voor de gek te houden, dan de normale mens. Ze zichzelf zo vanuit het denken zichzelf niets wijs kunnen maken, omdat ze hunzelf niet kunnen negeren in een weten vanuit een aanvoelen in de geest van wie ze aanvankelijk in hun oorsprong zijn, dat er veel dingen die als normaal beschouwd worden, gewoon niet kloppen.

Bewustzijn voorbij de leugen.

Deze mensen zo vanuit een niveau van bewustzijn leven, waarin ze alles veel sterken en meer aanvoelen dan wat normale mensen kunnen aanvoelen, omdat ze vanuit een andere dementie van zijn leven, waarin ze alles sterker en intenser beleven vanuit wie ze zijn, dan de normale doorsnee mens. De normale mens dit niet kan begrijpen omdat ze deze realiteit niet zo kunnen beleven en aanvoelen als mensen met een psychische kwetsbaarheid, omdat normale mensen het vanuit deze kwetsbaarheid die ze niet hebben, het dus niet van kunnen beleven en aanvoelen vanuit deze kwetsbaarheid. Mensen met een psychische kwetsbaarheid dus dan veel dichter bij het leven staan en hierdoor alles sterker en intenser beleven dan de normale mensen. Deze mensen met psychische kwetsbaarheid in tegenstelling tot wat voor normale mensen als normaal word aangenomen, het intenser aanvoelen dat er een tegenstrijdigheid is in dit denken van wat normaal is, waarin ze zich bedrogen voelen in wie ze vanuit een realiteit van wie ze zijn. Deze mensen zo ontredderd geraken in wat ze beleven vanuit wie ze zijn, en ze zo van hieruit verward geraken in hun denken, waardoor er psychische klachten gaan ontstaan, omdat ze in tegenstelling tot normale mensen, zichzelf niet kunnen verbergen achter het mom van wat normaal is. Deze mensen zo vanuit deze verborgen eerlijkheid van in hun zijn achter deze klachten en hun abnormaal gedrag, dus ook dichter bij het mystieke van het leven staan, vanuit de geest van een weten waarin ze alleen maar open en eerlijk kunnen zijn, vanuit wie ze aanvankelijk als kind waren, in dat wat ze als een kind van God zijn, in wie ze vanuit hun oorsprong zijn.

Realiteit in het bewustzijn

Normale mensen dan zo beter in staat zijn om een filter vanuit het denken op te bouwen. Dit een filter is die de ervaringen van het leven vanuit het zintuiglijke beleven dempen in de ervaring van wie ze zijn. Ze zo de beleving van de realiteit in het bewustzijn van wie ze zijn afstompen. Ze zo beter instaat zijn om hunzelf hierbij weg te cijferen. Dit niet lukt met de mens met psychische kwetsbaarheid omdat  prikkels van buitenaf veel en veel sterker doorkomen in de ervaring, van in het bewustzijn van wie ze zijn. De beleving van de realiteit dus dan veel sterker is dan bij een doorsnee mens, waardoor ze alles sterker en intenser beleven. Ze hierdoor hunzelf hierdoor veel moeilijker kunnen negeren dan degene zonder psychische kwetsbaarheid.

Normale doorsnee mensen zo zich ook niet echt bewustzijn van wie zijn vanuit hun kwetsbaarheid. Mensen met een psychische kwetsbaarheid dus dan veel dichter bij het leven staan en hierdoor alles sterker en intenser beleven dan de normale mensen. Deze mensen met psychische kwetsbaarheid in tegenstelling tot wat voor normale mensen als normaal word aangenomen, het intenser aanvoelen dat er een tegenstrijdigheid is in dit denken van wat normaal is, waarin ze zich bedrogen voelen in wie ze vanuit een realiteit van wie ze zijn. Deze mensen zo ontredderd geraken in wat ze beleven vanuit wie ze zijn, en ze zo van hieruit verward geraken in hun denken. Dit dan de oorzaak is waardoor er psychische klachten gaan ontstaan. Dit omdat ze in tegenstelling tot normale mensen, zichzelf niet kunnen verbergen achter het mom van wat normaal is. Deze mensen zo vanuit deze verborgen eerlijkheid van in hun zijn achter deze klachten en hun abnormaal gedrag, dus ook dichter bij het mystieke van het leven staan, vanuit de geest van een weten waarin ze alleen maar open en eerlijk kunnen zijn, vanuit wie ze aanvankelijk als kind waren, in dat wat ze als een kind van God zijn, in wie ze vanuit hun oorsprong zijn.

Een weten in de realiteit van het zijn.

Het weten vanuit wat men denkt te weten wat normaal is, alleen maar kan zijn waarin mensen vanuit onwetendheid de realiteit van het leven niet kunnen begrijpen, in wie ze zelf zijn. Mensen, zowel de normale als die met een psychische kwetsbaarheid zo in het normale dagelijkse bewustzijn in onwetend leven vanuit wie ze zijn. Dit het bewustzijn is waarin ze vervreemd geraken van wie ze zijn, waardoor ze in het normale dagelijkse bewustzijn niet meer bewust zijn vanuit het bewustzijn in wie ze aanvankelijk van in hun oorsprong zijn. Dit is omdat dit in deze kille lauwe wereld, waarin er geen ruimte is voor beleving vanuit het gevoel word afgevlakt en beperkt van in het denken. Het zijn zo beperkt word, waardoor ze alleen maar kunnen zijn, op een niveau waar ze niet meer bewust van zijn van in de onwetendheid, vanuit het denken in het normale dagelijkse bewustzijn. Zo het dagelijks bewustzijn beperkt word in hetgeen waarin ze zich anders  moeten voordoen dan ze zijn, waardoor ze afgesneden worden van het bewustzijn, waarin ze alleen maar hunzelf kunnen zijn.

Waarin het leven verder gaat dan wat normaal is.

Het verschil met de normale mens en de mens met psychische kwetsbaarheid is dus, dat mensen met een psychische kwetsbaarheid vanuit het normale dagelijkse bewustzijn alleen maar kunnen leven vanuit dit onbewust niveau van wie ze zijn, van waar de normale mens het makkelijker heeft om zich boven zichzelf te stellen om zich normaal voordoen. Dit het is waar de mens met psychische kwetsbaarheid niet in staat is, omdat die alleen maar eerlijk kan zijn van wie die werkelijk is. Door dat het niet lukt om vanuit het denken eerlijk te zijn vanuit wie die is, deze alleen maar kan zijn in de verwarring vanuit onwetendheid van het denken. Dit dan een stoornis vormt in het beleven vanuit hun persoonlijkheid tussen wie ze zijn en hun denken, waarin angsten vanuit emoties van in ontreddering vanuit teleurstellingen en frustraties die meespelen in hetgeen van wat ze vanuit het denken niet kunnen begrijpen vanuit wie ze zijn. Het hier gaat over gewone dagelijkse emoties en gemoedstoestanden die bij iedereen voorkomen. Alleen met mensen met een psychische kwetsbaarheid kunnen deze emoties door hun hogere gevoeligheid, van bijvoorbeeld een gewone angst zoals iedereen wel eens heeft, sneller uitgroeien tot een extreme angst, en zo de normale zenuwachtigheid bij deze angst kan uitgroeien tot een neurose. Zo ook een beetje verlegen zijn, kan uitgroeien tot autisme, een dipje hebben kan uitgroeien tot een depressie. Dit dan is omdat ze vanuit hun hogere gevoeligheid, in een intensere beleving van de realiteit vanuit het emotionele beleven, van in het bewustzijn in die wie ze zijn, waarin ze hunzelf niet kunnen negeren, hunzelf en hierbij de ander, de wereld en het leven niet kunnen begrijpen. Het hierbij om dingen gaat vanuit onzekerheden in het rationele denken, die ook voorkomen bij normale mensen, waarin die hun persoonlijkheid beter kan aanpassen aan wat normaal is, waarbij ze hunzelf in hetgeen wat ze beleven makkelijker kunnen negeren. In tegenstelling tot deze mensen vervallen mensen met psychische kwetsbaarheid hierdoor vlugger in een leegte van onwetendheid, waar ze in eenzaamheid leven, vanuit wie ze zijn. Ze zo dan sneller verzeild geraken in allerlei psychopathologische symptomen.

Zijn voorbij de grens van het symptoom.

Ze zo emotioneel vanuit radeloosheid en verwarring van in het denken, sneller in een put waarin ze niemand zijn belanden, dan mensen zonder diagnose uit de DSM, waardoor ze anders en op een ziekelijke manier hun gaan gedragen. Dit omdat ze in tegenstelling tot normale mensen vanuit de eenzaamheid in dit onbewuste zijn, vanuit een schaamte voor wie ze zijn, waarvan ze meer bewust van zijn, hun niet anders kunnen voor doen dan wat ze zijn. Ze daarom het moeilijker hebben dan normale mensen om zich normaal voor te doen. Dit allemaal ook het probleem van de normale mens is, om mensen met een psychische kwetsbaarheid echt te kunnen begrijpen. Voor hoeveel zou dit wat allemaal in deze tekst staat, voor de mens met en die zonder psychische kwetsbaarheid niet een waarheid zijn die kwetst, die ze kunnen voelen in de realiteit van wie ze zelf zijn? Voor hoever zouden mensen vanuit het denken, in dat wat ze met woorden hierover kunnen zeggen, dan hierover eerlijk durven zijn?
Alsof mensen meestal hierin meestal alleen maar kunnen zijn in het geluid van de stilte van het doodzwijgen van dat wat ze niet kunnen zeggen. Hierover het nummer "Sount of silence" van Simon & Carfunkel gaat over mensen van in hun diepste zielenroerselen in wie ze zelf zijn, alleen maar in stilte kunnen zijn. Dit dan de oorzaak is van wat er in de wereld allemaal mis loopt, zoals de dodelijke aanslag op de Amerikaanse president John F Kennedy in 1963. Deze gebeurtenis de aanleiding was om dit nummer te schrijven en uit te brengen.

Deze filmpje hier onder, waarin Jim Van Os het illustreert waar deze tekst over gaat. Klik hieronder

Waarom moeten we af van diagnoses als depressie?


Behandeling nieuwe stijl.


maandag 17 oktober 2022

 Wat je zegt ben je zelf


Wat betekend dan het woord normaal, als je over iemand zegt, "Die is niet normaal" of  "Dat is een rare"? Mensen zo ook al eens zeggen: "Die is een speciale." Voor hoever zal hetgeen wat je tegen de ander zegt, niet even veel over jezelf zeggen? Is het dan raar en niet oprecht als diegene dan tegen je zegt? "Wat je zegt ben je zelf." Zal dit geen normale en terechte reactie zijn? Hoe veelzeggend zal deze uitspraak dan niet zijn in wat deze voor zich spreekt? Voor hoever zou je jezelf dan kennen in hetgeen waarin je die ander niet kent? Voor hoever zou je echt in de spiegel kunnen kijken voor dat waarin je de ander niet in de ogen durft te kijken? Voor hoever zou je om normaal te zijn, je niet anders moeten voordoen dan wie je bent? Voor hoever zal dit dan normaal zijn? Voor hoever zou je dan speciaal zijn als je je gewoon voordoet als wie je bent? Wie ben je dan nog als je, je anders voordoet om normaal te zijn? Zou je dan aan jezelf niet even vreemd zijn in datgeen waarin de ander een vreemde is? Je dan beter kunt afvragen of het wel normaal is, dat je je anders met voordoen om normaal te zijn. Hoe vanzelf sprekend zou dit dan wel zijn? Voor hoever zullen mensen dan niet anders zijn dan hoe ze hun normaal voordoen? Ze zo hun groter en sterker voordoen dan ze zijn. Waarom zouden mensen hun zwakte hierin niet durven tonen? Voor hoever zullen mensen dan nog weten te zeggen vanuit wie ze zijn? Hoe eerlijk durven ze hierin zijn? Waarom stellen mensen liever hierover geen vragen? Waarom zou ze hierbij niet willen stilstaan? Voor hoever zouden ze hierin kleur durven bekennen? Waarom is het dan zo moeilijk om vanuit de heerlijkheid in eerlijkheid jezelf hierin te kunnen zijn? Is dit dan geen waarheid die voor zichzelf spreekt? Voor hoever zouden mensen hunzelf niet evenveel beliegen, in wat ze aan de ander de waarheid niet kunnen zeggen? Is het dan geen waarheid, dat de waarheid hierin kwetst? Waarom zou anders ook niet normaal zijn? Is het niet omdat het gewoon makkelijker is om over iemand te praten dan om eerlijk met iemand te praten? Dit daarom dan de normale gang van zaken is van deze kille lauwe wereld. Het zo een tweestrijd is tussen wat wel of niet normaal is. Voor hoever zou het niet meer moeten gaan om het gene wat mensen verbind dan om hetgeen wat hun onderscheid? Wat zal dan in deze tweestrijd het geheim zijn achter de eenheid? Voor hoever zullen mensen dit kunnen weten vanuit wie ze echt zijn? Voor hoever zullen ze zich hier bewust van kunnen zijn? Zou het niet gaan over een realiteit van waar ze niet meer bewust van zijn, in wie ze zelf zijn? Het hierbij om dingen gaat waarin mensen zichzelf liever in negeren. 

maandag 8 augustus 2022

 Kleur bekennen

Wat is het verschil tussen PMT en ADHD?

Waar zou het verschil dan liggen tussen het recycleren en het diagnosticeren? Zou het verschil dan niet meer zijn dan wat moet er in welke zak of in welk vak. Het gaat om een zak van een bepaalde kleur of een bepaald vak van in een beschrijving in de DSM (Diagnostic and Statical Manuel of mental Disorders) het internationale handboek van de psychiatrie. Het verschil in de grond van de zaak eigenlijk niet groter is dan dat. Zo heeft alles in deze maatschappij van sorteren alles van elke soort zijn eigen zak of vak. Dit in tegenstelling tot vroeger toen afval maar afval was en gek zijn maar gek zijn was. Je toen gewoon alles in een en dezelfde bak kieperde. Dit nu een maatschappij is van recycleren en psychiatrizeren waarin afval meer is dan alleen maar afval en uitschot meer is dan alleen maar uitschot. Hierbij het vak van de vuilnisman evenveel onderhevig is aan verandering als het vak van de psychiater of psycholoog. Als het gaat om de kleur van de zak of om in welk vak dat je zit. Is het dan niet goed om hierin kleur te kunnen bekennen? Wat is dan het verschil tussen een rode vuilniszak en een rooie kop? Waarom zou je dan hierover liegen tot je zwart ziet? Een vuilniszak ook zwart kan zijn. Zou je dan niet beter kunnen zitten met groen afval dan met iets waaraan je, je groen aan ergert. Waarom zou je dit dan blauwblauw laten en doen alsof er niet gebeurd is. Gaat het hierom de blauwe PMD zak of ADHD? Wat zou dan het verschil kunnen zijn tussen een recyclagepark en een psychiatrisch ziekenhuis?

Gaat dit om blik in de zak of om de blik op de mens?

Zou die mens dan ook niet gewoon een mens kunnen zijn met HSP (highli Sensitive Person, Hoog sensitief persoon). Deze dus gewoon een mens bent met menselijke gevoelens. Deze mensen in tegenstelling tot normale mensen hunzelf zeer moeilijk of niet kunnen negeren en beliegen, vanuit deze emotionele gevoeligheid. Wat is dan het verschil dan tussen een gek en een normale mens? Is het dan niet dat de gek zichzelf niet zo goed voor de gek kan houden als de normale mens? Is het dan zo gek dat die gek gek begint te doen omdat die het allemaal niet begrijpt? Voor hoeveel zouden normale mensen dit kunnen begrijpen? Ze hier makkelijker aan voorbij kunnen gaan, omdat ze beter instaat zijn om hunzelf voor de gek te houden. Waarom zou je als mens dan geen andere blik kunnen hebben op de mens in het vak van de diagnose. Deze mens, als mens meer is dan het blik in de zak. Zal hierin het verschil niet zitten tussen een recyclagepark en een psychiatrisch ziekenhuis? Wat is hetgeen dat deze twee dingen met elkaar gemeen hebben? De gelijkenis zou kunnen zijn dat zowel in het psychiatrische ziekenhuis als in het recyclagepark er plaatsen zijn voorzien voor alles wat van de zelfde soort is. Het hierbij de kunst is om te weten in welke zak, container, afdeling of welke vak het thuis hoort.

We in deze wegwerpmaatschappij met altijd maar meer en meer  afval, eigenlijk zijn zoals vuilnisophalers die altijd harder moeten hollen achter de vuilniskar om het kunnen bij te houden. Het leven hierbij zo een afval race is. Er zo altijd maar meer mensen afvallen die opgepikt moeten worden door de bezemwagen van de psychiatrie. Het leven zo eigenlijk niet meer is dan een wielerwedstrijd.

Wat dan met al de rest?

Voor sommige mensen het moeilijk word om dan nog te weten wat er in welke zak het moet. Ze dan zo in een bepaald vak belanden van een psychiatrische diagnose. Er zo ook een zak bestaat voor restafval. Dit een zak is voor afval die niet onder te brengen is onder een bepaalde soort. Wat dan met de mensen die niet horen tot een bepaalde soort van psychiatrische diagnose.  Sommige mensen het niet goed weten met wat ze zitten en ze zo niet goed weten in welk vak ze thuis horen, ze hiervan depressief worden. Er dan nog plaats voor hun is in het vak depressie. Voor hoever zullen dan de overige normale mensen zonder psychiatrische diagnose hun vuile was durven buiten hangen? Waar ligt dan de grens van de gespleten persoonlijkheid? Voor hoever zal de normale mens dan zijn zoals die echt is? Alsof er bij de normale mens geen gespleten persoonlijkheid is in hoe die werkelijk is en zoals die zich voordoet. Wat is dan de grens van Borderline? Is er ook hiervoor een bepaald vak voor al de rest? Is dit dan het vak van de normaliteit.

Je dan beter je kan afvragen waar de normale mensen zijn in deze consumptie maatschappij. Zoals het in deze consumptiemaatschappij kan gaan over de kleur van de zak, het ook kan gaan om de kleur van de huid. Zullen de normale mensen ook niet wel eens diep in de put zitten? Voor hoever zullen ze dit durven toegeven voor zichzelf en aan de andere? Ze dan hierover liegen tot ze zo zwart zien als een koolputter. (Dit is een mijnwerker in een kolenmijn.) Wat is dan het verschil tussen een zwarte, een bruine of een witte aap? Voor hoever zal die witte aap dan niet liegen tot ze zwart zien? Voor hoever zou het dan niet zijn dat de mens een onbepaald dier is zoals een Duits filosoof Friedrich Nietzsche beweerd. Mensen zo vreemden zijn in het dierenrijk. Hij de filosoof met de hamer was die de waarheid aan diggelen sloeg. Er zo volgens hem geen zekerheden zijn. Hoe zou je dan zeker kunnen zijn, dat hetgeen dat wat is wat ons rationele denken overstijgt, dat alleen maar kan bestaan in de leegte waarin God niet bestaat en alleen maar zijn in wat het bestaan is in het zijn van het bestaan is in wat God is in het zijn, niet zal weten dat we maar onnozele naakte apen zijn die afstammeling zijn van Adam en Eva. Voor hoever zouden Adam en Eva hun alleen maar voor God hebben geschaamd toen ze hunzelf bedekten met dat vijgenblad? Ze zich zowel voor zichzelf als voor elkaar schaamde in wie ze waren in hun bestaan, in dat wat het bestaan is in van wat God is in het totale en essentiële zijn. Zij zo de eersten waren die vanuit deze schaamte hun niet meer durfde bloot te geven in wie ze zijn in hun ware aard van hun puurheid waarin ze kinderen van god zijn. Hier de oorsprong ligt van de reden waarom we onszelf altijd maar voorbij willen hollen en zo naast elkaar door leven.

Zou het dan niet kunnen zijn dat mensen hun schamen dat ze maar een beschaafde aap zijn?

Dit ongeacht de huidskleur. Dus ook de witte mensen, ze zo hunzelf zien in hun medemens, en zowel in die met een blanke als die met een donkere huidskleur. Ze het daarom moeilijk hebben om van hieruit eerlijk te kunnen zijn vanuit hunzelf naar elkaar toe. Je dan zo bij de discussie over vreemdelingen je dan beter kan afvragen of je geen vreemde bent met je eigen landgenoten in je eigen land. Wat is dan het belang zoals men dit in het Vlaams zegt, het belang van eigen volk eerst, als je maar een vreemde bent tussen je eigen volk? Dit Vlaams idee niet meer is dan een blok aan je been. Voor hoever zullen mensen hierin kleur durven bekennen. We zelf allemaal vreemdelingen zijn zonder het te weten. Wat is dan de borderline tussen een vreemdeling en een landgenoot? Waar is dan de eigenheid van eigen volk eerst? Voor hoever zou je jezelf hierin kennen en wat als je zelf zo'n vreemdeling bent? Je zo even vreemd bent voor jezelf als voor je medemens, ongeacht deze een lichte of donkere huidskleur heeft. We zo ook een vreemde zijn voor God vanuit ons eigen bestaan in dat wat het bestaan van in het bestaan, in dat wat God is in het zijn. 

Voor hoever zou die meneer pastoor die seks had met een kind in die goeie ouwe tijd waarin je alleen maar moest zwoegen, zweten en zwijgen normaal zijn. Toen afval alleen maar afval was, dat op een hoop moest. Er toen wel veel minder afval was. De waarheid niet altijd is zoals het op het eerste zicht lijkt. Wat is dan het verschil tussen de dorpsgek en de dorpspastoor? Zou die dorpspastoor beter met zijn seksualiteit om kunnen en sociaal vaardiger zijn dan de dorpsgek? Zou het verschil dan niet liggen in hetgeen in wat de een beter kan verbergen dan de ander? Wat is dan de borderline tussen een heilige en een schijnheilige. Zal deze grens niet verder gaan dan wat je kan verstaan onder borderline personaltie dizorder? Voor hoever zou die solidariteit en samenhorigheid van toen echt zijn in die cultuur van God voor allen waarin je alles voor je zelf moest houden? Je hierin je stem niet mocht laten horen. Je dit alleen maar moest doodzwijgen. Het iets is waarin mensen geen kleur durfde te bekennen in deze cultuur van zwijgzaamheid. Dit maar gewoon een doofpot cultuur was, waarin het woord normaal alleen maar een dooddoener was. Die cultuur van toen zo de basis vormt voor deze idealistische consumptie gepsychiatrizeerde recyclage maatschappij van nu waarin het woord normaal nog altijd een dooddoener is in het doodzwijgen. Voor hoever zou het alleen maar gaan over de kleur van de zak of de huid of wat bij welke soort het hoort? Gaat het niet verder dan dat vakjes denken van deze maatschappij? De waarheid zo alleen maar kan zijn in het eeuwige moment van het zijn, in de stilte van het stilzwijgen.

Het nu dan wel goed is dat afval nu minder afval is omdat het gerecycleerd en hergebruikt kan worden. Dit een vooruitgang is van wat soort bij soort het hoort winplaats van alles maar op een hoop zoals vroeger. Dit nu niet alleen maar voor afval gelden, dit ook nu ook meer en meer geld voor mensen met psychische kwetsbaarheid. Ze nu meer geïntegreerd worden in de maatschappij. Psychiatrische opnames korter zijn. Mensen nu niet meer voor altijd weg gestoken worden in een gesticht. We nu op de goede weg zijn, maar dat deze gespychializeerde, recyclage samenleven nog veel te wensen over laat. Dingen die vroeger bestonden, helaas nu nog altijd bestaan, zoals seksueel misbruik van kinderen. Al is het dan nu niet meer door meneer pastoor.

Waarom zouden we dan niet proberen, om een steentje bij te dragen om te bouwen aan een samenleving met minder afval en afvalligen? Waarom zouden mensen dan niet meer durven stilstaan om tot een antwoord te komen op moeilijke vragen, zoals de volgende?

Zijn we dan geen vreemde tussen ons eigen volk?

woensdag 9 februari 2022

 



Is een autist niet meer dan een autist en dat is’t?



Autisten beleven alles intenser. Alles komt sterker binnen vanuit hun zintuiglijke beleving. Zullen ze niet non-verbale communicatie signalen kunnen waarnemen?
In tegenstelling van wat de mensen normaal denken. Dit misschien wel is, maar dat ze die vanuit hun denken niet kunnen plaatsen hoe ze deze moeten interpreteren. Ze sterker een tegenstrijdigheid aanvoelen in wat mensen voelen en laten blijken vanuit hun non-verbale communicatie en dit wel zien en zo ook sterke aanvoelen dat dit niet overeenkomt met hoe ze het bedoelen vanuit hun verbale communicatie in wat ze zeggen. Deze tegenstrijdigheid hun in de war brengen in hun denken met wat ze waarnemen en daardoor hun moeilijk kunnen inleven in andere mensen. Ze zo het moeilijker krijgen om mensen in hun ogen te kijken en zo het moeilijker hebben om non-verbale communicatie signalen te zien bij anderen. Hierdoor hun hersenen sneller overprikkeld worden. Ze zich  hierdoor terugtrekken in zichzelf. Dit is omdat ze minder goed een evenwicht kunnen vinden tussen voelen en denken. Autisten voelen de onlogica van deze lauwe kille maatschappij sterker aan. Het is dit wat ze niet kunnen plaatsen vanuit hun denken. Ze het moeilijk hebben om een evenwicht te vinden tussen denken en voelen. Er is een kloof, een leegte hiertussen waarin ze verdwaald geraken. Dit is het dat voor hun bedreigend is. Het niet zien niet het probleem is, maar het interpreteren vanuit het denken het probleem is van wat ze zien. Dit hun in verlegenheid brengt. Het niet kunnen interpreteren van wat ze zien maakt hun blind om dit te zien. Op deze manier hebben autisten het moeilijker om non-verbale signalen te zien.

Autisten veel dichter bij de werkelijkheid staan dan in wat ze noemen de (normale) mensen. Normale tussen haakjes en is het niet goed om bij dit woord (normaal) vraagtekens te plaatsen???? Hierdoor de werkelijkheid veel directer  doorkomt dan bij de (normale) mensen. Ze hun hierin vlugger bedreigd voelen en in vertwijfeling geraken. Ze dan zo op hun zelf terug vallen. Ze er dan een wereld creëren waarin ze zich in isoleren. Zo in hun eigen wereld gaan terug trekken. Wat autisten niet kunnen plaatsen vanuit het denken, kunnen normale mensen dat wel. Ze vanuit het denken wel beter hieraan voorbij kunnen gaan aan wat ze niet plaatsen vanuit dit denken. Dit is hetgeen dat autisten niet kunnen. Autisten kunnen emoties hierrond moeilijk verwerken. Kunnen normale mensen dit wel? Ze zullen er meer aan voorbij gaan vanuit hun droog rationeel denken. Zien normale mensen meer dan autisten? Of zijn ze ook blind voor veel dingen waarbij er voorbij gaan vanuit droge koele redeneringen en oordelen. Ze vlug een mening hebben en gewoon voorbij fietsen voor wat de feiten zijn. Staan autisten niet dichter bij het leven?
Dit ook zo is voor alle menen met een psychiatrische diagnose, ongeacht welke deze diagnose dit is. Zou dit een waarheid zijn? Zou dit een waarheid zijn die je liever niet ziet omdat deze waarheid kwetst. Wat is dan de waarheid? Zou deze waarheid dan niet zijn zoals ze is? Autisten en mensen met gelijk welke psychische stoornis zijn heel gevoelige mensen. Is deze gevoeligheid een symptoom van het autisme of die ander psychische stoornis, of is het autisme een gevolg vanuit die gevoeligheid.

Alle psychische stoornissen het gevolg zijn vanuit overgevoelig zijn. In welke mate zouden (normale) mensen echt elkaar in de ogen kunnen kijken? In welke mate zullen ze in de spiegel echt in hun eigen ogen durven kijken. In welke mate zouden ze met elkaar kunnen leven? In welke mate zouden (normale) mensen met iemand die autistisch is kunnen inleven in hun bewering dat autisten zich niet kunnen inleven in anderen (normale) mensen? Is het niet dat die (normale) mensen zich liever verbergen achter het mom van dat wat normaal is? Diegene met autisme zich zo niet begrepen voelt. Deze de ander hierin niet kan begrijpen waardoor die zichzelf niet kan begrijpen. Dit hem in vertwijfeling brengt waardoor die zich terug trekt in zichzelf. Het woord autisme betekend vanuit de vertaling uit het oud Grieks in zichzelf terug getrokken zijn. Voor hoever zou het belangrijk zijn om de ander te kunnen begrijpen zodat je jezelf zou kunnen begrijpen.


Voor hoever zal de (NORMALE) mens dit kunnen begrijpen?