Kleur bekennen

Wat is het verschil tussen PMT en ADHD?

Waar zou het verschil dan liggen tussen het recycleren en het diagnosticeren? Zou het verschil dan niet meer zijn dan wat moet er in welke zak of in welk vak. Het gaat om een zak van een bepaalde kleur of een bepaald vak van in een beschrijving in de DSM (Diagnostic and Statical Manuel of mental Disorders) het internationale handboek van de psychiatrie. Het verschil in de grond van de zaak eigenlijk niet groter is dan dat. Zo heeft alles in deze maatschappij van sorteren alles van elke soort zijn eigen zak of vak. Dit in tegenstelling tot vroeger toen afval maar afval was en gek zijn maar gek zijn was. Je toen gewoon alles in een en dezelfde bak kieperde. Dit nu een maatschappij is van recycleren en psychiatrizeren waarin afval meer is dan alleen maar afval en uitschot meer is dan alleen maar uitschot. Hierbij het vak van de vuilnisman evenveel onderhevig is aan verandering als het vak van de psychiater of psycholoog. Als het gaat om de kleur van de zak of om in welk vak dat je zit. Is het dan niet goed om hierin kleur te kunnen bekennen? Wat is dan het verschil tussen een rode vuilniszak en een rooie kop? Waarom zou je dan hierover liegen tot je zwart ziet? Een vuilniszak ook zwart kan zijn. Zou je dan niet beter kunnen zitten met groen afval dan met iets waaraan je, je groen aan ergert. Waarom zou je dit dan blauwblauw laten en doen alsof er niet gebeurd is. Gaat het hierom de blauwe PMD zak of ADHD? Wat zou dan het verschil kunnen zijn tussen een recyclagepark en een psychiatrisch ziekenhuis?

Gaat dit om blik in de zak of om de blik op de mens?

Zou die mens dan ook niet gewoon een mens kunnen zijn met HSP (highli Sensitive Person, Hoog sensitief persoon). Deze dus gewoon een mens bent met menselijke gevoelens. Deze mensen in tegenstelling tot normale mensen hunzelf zeer moeilijk of niet kunnen negeren en beliegen, vanuit deze emotionele gevoeligheid. Wat is dan het verschil dan tussen een gek en een normale mens? Is het dan niet dat de gek zichzelf niet zo goed voor de gek kan houden als de normale mens? Is het dan zo gek dat die gek gek begint te doen omdat die het allemaal niet begrijpt? Voor hoeveel zouden normale mensen dit kunnen begrijpen? Ze hier makkelijker aan voorbij kunnen gaan, omdat ze beter instaat zijn om hunzelf voor de gek te houden. Waarom zou je als mens dan geen andere blik kunnen hebben op de mens in het vak van de diagnose. Deze mens, als mens meer is dan het blik in de zak. Zal hierin het verschil niet zitten tussen een recyclagepark en een psychiatrisch ziekenhuis? Wat is hetgeen dat deze twee dingen met elkaar gemeen hebben? De gelijkenis zou kunnen zijn dat zowel in het psychiatrische ziekenhuis als in het recyclagepark er plaatsen zijn voorzien voor alles wat van de zelfde soort is. Het hierbij de kunst is om te weten in welke zak, container, afdeling of welke vak het thuis hoort.

We in deze wegwerpmaatschappij met altijd maar meer en meer  afval, eigenlijk zijn zoals vuilnisophalers die altijd harder moeten hollen achter de vuilniskar om het kunnen bij te houden. Het leven hierbij zo een afval race is. Er zo altijd maar meer mensen afvallen die opgepikt moeten worden door de bezemwagen van de psychiatrie. Het leven zo eigenlijk niet meer is dan een wielerwedstrijd.

Wat dan met al de rest?

Voor sommige mensen het moeilijk word om dan nog te weten wat er in welke zak het moet. Ze dan zo in een bepaald vak belanden van een psychiatrische diagnose. Er zo ook een zak bestaat voor restafval. Dit een zak is voor afval die niet onder te brengen is onder een bepaalde soort. Wat dan met de mensen die niet horen tot een bepaalde soort van psychiatrische diagnose.  Sommige mensen het niet goed weten met wat ze zitten en ze zo niet goed weten in welk vak ze thuis horen, ze hiervan depressief worden. Er dan nog plaats voor hun is in het vak depressie. Voor hoever zullen dan de overige normale mensen zonder psychiatrische diagnose hun vuile was durven buiten hangen? Waar ligt dan de grens van de gespleten persoonlijkheid? Voor hoever zal de normale mens dan zijn zoals die echt is? Alsof er bij de normale mens geen gespleten persoonlijkheid is in hoe die werkelijk is en zoals die zich voordoet. Wat is dan de grens van Borderline? Is er ook hiervoor een bepaald vak voor al de rest? Is dit dan het vak van de normaliteit.

Je dan beter je kan afvragen waar de normale mensen zijn in deze consumptie maatschappij. Zoals het in deze consumptiemaatschappij kan gaan over de kleur van de zak, het ook kan gaan om de kleur van de huid. Zullen de normale mensen ook niet wel eens diep in de put zitten? Voor hoever zullen ze dit durven toegeven voor zichzelf en aan de andere? Ze dan hierover liegen tot ze zo zwart zien als een koolputter. (Dit is een mijnwerker in een kolenmijn.) Wat is dan het verschil tussen een zwarte, een bruine of een witte aap? Voor hoever zal die witte aap dan niet liegen tot ze zwart zien? Voor hoever zou het dan niet zijn dat de mens een onbepaald dier is zoals een Duits filosoof Friedrich Nietzsche beweerd. Mensen zo vreemden zijn in het dierenrijk. Hij de filosoof met de hamer was die de waarheid aan diggelen sloeg. Er zo volgens hem geen zekerheden zijn. Hoe zou je dan zeker kunnen zijn, dat hetgeen dat wat is wat ons rationele denken overstijgt, dat alleen maar kan bestaan in de leegte waarin God niet bestaat en alleen maar zijn in wat het bestaan is in het zijn van het bestaan is in wat God is in het zijn, niet zal weten dat we maar onnozele naakte apen zijn die afstammeling zijn van Adam en Eva. Voor hoever zouden Adam en Eva hun alleen maar voor God hebben geschaamd toen ze hunzelf bedekten met dat vijgenblad? Ze zich zowel voor zichzelf als voor elkaar schaamde in wie ze waren in hun bestaan, in dat wat het bestaan is in van wat God is in het totale en essentiële zijn. Zij zo de eersten waren die vanuit deze schaamte hun niet meer durfde bloot te geven in wie ze zijn in hun ware aard van hun puurheid waarin ze kinderen van god zijn. Hier de oorsprong ligt van de reden waarom we onszelf altijd maar voorbij willen hollen en zo naast elkaar door leven.

Zou het dan niet kunnen zijn dat mensen hun schamen dat ze maar een beschaafde aap zijn?

Dit ongeacht de huidskleur. Dus ook de witte mensen, ze zo hunzelf zien in hun medemens, en zowel in die met een blanke als die met een donkere huidskleur. Ze het daarom moeilijk hebben om van hieruit eerlijk te kunnen zijn vanuit hunzelf naar elkaar toe. Je dan zo bij de discussie over vreemdelingen je dan beter kan afvragen of je geen vreemde bent met je eigen landgenoten in je eigen land. Wat is dan het belang zoals men dit in het Vlaams zegt, het belang van eigen volk eerst, als je maar een vreemde bent tussen je eigen volk? Dit Vlaams idee niet meer is dan een blok aan je been. Voor hoever zullen mensen hierin kleur durven bekennen. We zelf allemaal vreemdelingen zijn zonder het te weten. Wat is dan de borderline tussen een vreemdeling en een landgenoot? Waar is dan de eigenheid van eigen volk eerst? Voor hoever zou je jezelf hierin kennen en wat als je zelf zo'n vreemdeling bent? Je zo even vreemd bent voor jezelf als voor je medemens, ongeacht deze een lichte of donkere huidskleur heeft. We zo ook een vreemde zijn voor God vanuit ons eigen bestaan in dat wat het bestaan van in het bestaan, in dat wat God is in het zijn. 

Voor hoever zou die meneer pastoor die seks had met een kind in die goeie ouwe tijd waarin je alleen maar moest zwoegen, zweten en zwijgen normaal zijn. Toen afval alleen maar afval was, dat op een hoop moest. Er toen wel veel minder afval was. De waarheid niet altijd is zoals het op het eerste zicht lijkt. Wat is dan het verschil tussen de dorpsgek en de dorpspastoor? Zou die dorpspastoor beter met zijn seksualiteit om kunnen en sociaal vaardiger zijn dan de dorpsgek? Zou het verschil dan niet liggen in hetgeen in wat de een beter kan verbergen dan de ander? Wat is dan de borderline tussen een heilige en een schijnheilige. Zal deze grens niet verder gaan dan wat je kan verstaan onder borderline personaltie dizorder? Voor hoever zou die solidariteit en samenhorigheid van toen echt zijn in die cultuur van God voor allen waarin je alles voor je zelf moest houden? Je hierin je stem niet mocht laten horen. Je dit alleen maar moest doodzwijgen. Het iets is waarin mensen geen kleur durfde te bekennen in deze cultuur van zwijgzaamheid. Dit maar gewoon een doofpot cultuur was, waarin het woord normaal alleen maar een dooddoener was. Die cultuur van toen zo de basis vormt voor deze idealistische consumptie gepsychiatrizeerde recyclage maatschappij van nu waarin het woord normaal nog altijd een dooddoener is in het doodzwijgen. Voor hoever zou het alleen maar gaan over de kleur van de zak of de huid of wat bij welke soort het hoort? Gaat het niet verder dan dat vakjes denken van deze maatschappij? De waarheid zo alleen maar kan zijn in het eeuwige moment van het zijn, in de stilte van het stilzwijgen.

Het nu dan wel goed is dat afval nu minder afval is omdat het gerecycleerd en hergebruikt kan worden. Dit een vooruitgang is van wat soort bij soort het hoort winplaats van alles maar op een hoop zoals vroeger. Dit nu niet alleen maar voor afval gelden, dit ook nu ook meer en meer geld voor mensen met psychische kwetsbaarheid. Ze nu meer geïntegreerd worden in de maatschappij. Psychiatrische opnames korter zijn. Mensen nu niet meer voor altijd weg gestoken worden in een gesticht. We nu op de goede weg zijn, maar dat deze gespychializeerde, recyclage samenleven nog veel te wensen over laat. Dingen die vroeger bestonden, helaas nu nog altijd bestaan, zoals seksueel misbruik van kinderen. Al is het dan nu niet meer door meneer pastoor.

Waarom zouden we dan niet proberen, om een steentje bij te dragen om te bouwen aan een samenleving met minder afval en afvalligen? Waarom zouden mensen dan niet meer durven stilstaan om tot een antwoord te komen op moeilijke vragen, zoals de volgende?

Zijn we dan geen vreemde tussen ons eigen volk?