Wat je zegt ben je zelf

Wat betekend dan het woord normaal, als je over iemand zegt, "Die is niet normaal" of  "Dat is een rare"? Mensen zo ook al eens zeggen: "Die is een speciale." Voor hoever zal hetgeen wat je tegen de ander zegt, niet even veel over jezelf zeggen? Is het dan raar en niet oprecht als diegene dan tegen je zegt? "Wat je zegt ben je zelf." Zal dit geen normale en terechte reactie zijn? Hoe veelzeggend zal deze uitspraak dan niet zijn in wat deze voor zich spreekt? Voor hoever zou je jezelf dan kennen in hetgeen waarin je die ander niet kent? Voor hoever zou je echt in de spiegel kunnen kijken voor dat waarin je de ander niet in de ogen durft te kijken? Voor hoever zou je om normaal te zijn, je niet anders moeten voordoen dan wie je bent? Voor hoever zal dit dan normaal zijn? Voor hoever zou je dan speciaal zijn als je je gewoon voordoet als wie je bent? Wie ben je dan nog als je, je anders voordoet om normaal te zijn? Zou je dan aan jezelf niet even vreemd zijn in datgeen waarin de ander een vreemde is? Je dan beter kunt afvragen of het wel normaal is, dat je je anders met voordoen om normaal te zijn. Hoe vanzelf sprekend zou dit dan wel zijn? Voor hoever zullen mensen dan niet anders zijn dan hoe ze hun normaal voordoen? Ze zo hun groter en sterker voordoen dan ze zijn. Waarom zouden mensen hun zwakte hierin niet durven tonen? Voor hoever zullen mensen dan nog weten te zeggen vanuit wie ze zijn? Hoe eerlijk durven ze hierin zijn? Waarom stellen mensen liever hierover geen vragen? Waarom zou ze hierbij niet willen stilstaan? Voor hoever zouden ze hierin kleur durven bekennen? Waarom is het dan zo moeilijk om vanuit de heerlijkheid in eerlijkheid jezelf hierin te kunnen zijn? Is dit dan geen waarheid die voor zichzelf spreekt? Voor hoever zouden mensen hunzelf niet evenveel beliegen, in wat ze aan de ander de waarheid niet kunnen zeggen? Is het dan geen waarheid, dat de waarheid hierin kwetst? Waarom zou anders ook niet normaal zijn? Is het niet omdat het gewoon makkelijker is om over iemand te praten dan om eerlijk met iemand te praten? Dit daarom dan de normale gang van zaken is van deze kille lauwe wereld. Het zo een tweestrijd is tussen wat wel of niet normaal is. Voor hoever zou het niet meer moeten gaan om het gene wat mensen verbind dan om hetgeen wat hun onderscheid? Wat zal dan in deze tweestrijd het geheim zijn achter de eenheid? Voor hoever zullen mensen dit kunnen weten vanuit wie ze echt zijn? Voor hoever zullen ze zich hier bewust van kunnen zijn? Zou het niet gaan over een realiteit van waar ze niet meer bewust van zijn, in wie ze zelf zijn? Het hierbij om dingen gaat waarin mensen zichzelf liever in negeren.