Heerlijkheid van eerlijkheid

Filosofie over de grens tussen psychologie en psychiatrie.

Filosofie over de mens in het mens zijn.

Waar ligt de grens van de mens in het mens zijn?

Gaat het mens zijn niet verder dan de grens van het denken?

Gaat het mens zijn niet verder dan het “Ik denk, dus ik ben” (Cogito ergo sum) van René Descartes.

Dit verder gaat dan je kan verwoorden.

Het gaat over de psychiater die wachtte om te oordelen over de klachten.

Hij als dokter geduldig zijn tijd afwachtte tot deze hiervoor rijp genoeg was.

Om als dokter de vinger op de wonde te leggen.

Hij verder dacht dan de grens van borderline en dat hij zich afvroeg:

“Waar zijn de normale mensen?”

“Waar is dan de grens van borderline?”

Gaat de psychiatrie dan niet verder dan de hypocrisie van de normaliteit.

Het ook iets is van de normale mensen.

Het gaat over de psycholoog die het begon te dagen dat normale mensen ook klagen.

Het over de normaliteit en andere afwijkingen gaat.

Ziekte een gezonde reactie is op een ziekelijke situatie.

De diagnose een benaming en een beschrijving is van ziekelijk gedrag.

Gaat psychologie van de mens niet verder dan de grens van de psychiatrie.

Waar gaat intimiteit verder in je ware identiteit?

Gaat dit niet voorbij de grens van de normaliteit?

Wat is het dan waarin de mens afwijkt.

het het ook gaat over de huisarts die verder dacht over de klacht van de mens.

Hij zich afvroeg: “Wie is de mens voorbij de grens van de klacht.”

Hij door te proberen en te experimenteren door oefening tot de volgende ontdekking kwam:

Het mens zijn verder gaat dan de grens van de klacht als die zichzelf kent in zijn kracht.

Die hierin bewogen wordt door lang verborgen emoties.

De kracht van de mens hierbij voorbij gaat aan de grens van de klacht.

De mens zichzelf alleen hierin kan kennen.

dinsdag 20 oktober 2020