Mijmeren over de vraag van Dirk De Wachter,

Hij die zich dit als kleine jongen al afvroeg.

Waar zijn de normale mensen?

Een psychiater die door een psychiatrische bril en een diagnostische blik naar de wereld kijkt.

Over de mens met of zonder een psychiatrische diagnose.

Is psychisch ziek zijn niet meer dan iets toevalligs? 
door erfelijkheid zo maar uit het niets in de hersenen van de patiënt sluipt?
                                   

Zegt dit iets over wie je bent
                     Of 

over wie je niet durft te zijn wie je bent?

Is dit alleen iets van de psychiatrische patiënt?

of de mens die niet normaal is?                                   

of is die niet zo goed in de rol van wat normaal is?

Of is dit iets van de mens die geen 

mens durft te zijn onder de mensen.

Is dit niet iets van ieder mens?

Is iedereen geen psychiatrische patiënt?

Dus ook van de mens zonder psychiatrische diagnose,

De normale mens?

Die gewoon beter is in zijn rol van wat normaal is?

Psychiatrie leert over ons allen.

De psychiatrische patiënt die kwetsbaarder is en alles sterker aanvoelt, er angstig van wordt.

Die zichzelf niet kan beliegen en zich achter de rol van wat normaal is verschuilen.

Dit niet kan verbergen in zijn of haar zijn en in wat die voelt.

En de normale mens die maar verder dendert en z’n rol beter aankan.

Is psychiatrie niet iets van de wereld, iets van de maatschappij die te weinig ziekte inzicht heeft.

De mens die zichzelf verliest, en zich niet meer kent in het mens zijn,

verscholen in de eenzaamheid van het mens zijn en het verdriet hierom.

Of is het zoals dokter Yvo Van Orshoven een huisarts het zegt.

Dit is iets van iedere patiën?
Zoals een allergie meer is dan een allergeen.

Ziekte is ook een manier om iets te zeggen over wat je niet op een andere manier durt te zeggen.

Wat de een zegt met angst, zegt de andere met pijn.

De patiënt met pijn is dan wel weer

geaccepteerd. Dat wordt als normaal gezien.

Zoals bij een rugpatiént.

Angst of pijn, iets wat je voelt?
dit spreekt vanuit  het gene wat je voelt,
iets wat van een andere orde is en niet meer wil voelen.                                     
De innerlijke strijd.

Tussen wie je bent, en de rol van wat normaal is waar 

je denkt te moeten aan voldoen.

Je jezelf hier in verliest zodat je jezelf niet meer kent in wie je eigenlijk bent.

Je eigenlijk niet meer leeft, maar je geleefd wordt door de norm van wat normaal is.

je zo zal moeten zijn.

Dit is de leegte van de mens, die geen mens meer durft te zijn tussen de mensen.

Je hierin rond dwaalt. 
Je weg niet meer kent.

op weg  naar wie je echt bent.

je hierin gefrustreerd en boos om bent.

De leegte van eenzaamheid, het verdriet vanuit de angst wat zijn weg niet meer vindt naar buiten, 
wat je niet meer kan uiten.

Hierin spreekt het lichaam voor zich en maakt het verschil tussen klacht en kracht.

Hij die verder dacht en radicaal van richting veranderde, zijn huisartsenpraktijk opgaf.

Hij die verder experimenteerde met zijn patiënten.

Hij ervoer hiermee dat spanning de boosdoener was om jezelf te ontkennen in wie je bent.

Achter het verdriet vanuit de eenzaamheid van het mens zijn door oefening zijn weg naar buiten weer kan vinden.

Je weer durft te huilen om wie je bent.

Hierin jezelf weer vindt

Zo ontstond de

 Orshof methodiek

Dit is een praktijk gerichte methode waarbij je door oefening als experiment spelenderwijs leert ervaren

wie je echt bent vanuit je wortels van je zijn zoals je jezelf kende toen je een kind was

hierbij bracht hij die mensen samen en haalde                             

hen zo uit de anonimiteit van het patiënt

zijn waarin die een vreemde is voor zichzelf

en elkaar.

Zodat je weer de realiteit van wie je bent 

kan voelen over je hele lichaam.

gewoon je beter voelt in je vel.

Zodat de boosheid uit frustratie in wie je bent en het verdriet  vanuit de eenzaamheid van het mens zijn waarbij je niet naar toe kon groeien als kind omdat je jezelf niet mocht kennen omdat je moest verschuilen achter de rol van wat normaal is.

Door deze oefening zijn weg weer naar buiten kan vinden.

Je weer durft te huilen om wie je bent.

Vanuit deze stroom van innerlijke energie uit deze emotie jezelf weer vindt.

Zoals je jezelf kende toen je nog het spelende kind was van weleer.

Weer durven te groeien vanuit de innerlijke levensenergie.

Zodat je zelfvertrouwen zich weer herstelt.

Zo te kunnen groeien naar mens zijn.

Waarbij je elkaar en je zelf leert kenen in wie je echt bent. 

Dit kan heel confronterend zijn.

Maar alleen vanuit je innerlijke eerlijkheid kan er een open sfeer zijn onder elkaar waarbij je elkaar echt begrijpt.

De oefeningen zijn zoals stoeien en rollebollen met elkaar.

Ook yoga, meditatie, relaxatie.

massage en knuffelen.

Huppelen en dansen.

In bomen of palen klimmen en hierbij

je innerlijk te beleven en niet om de

prestatie

Ook koude douche of in koud water zwemmen

om je zo weer wakker te maken.

Is het probleem van de psychiatrische patiënt ook niet het probleem van de psychiater?

En het probleem van de patiënt ook niet het probleem van de dokter?

Degene op deze foto ben ik.
De auteur van deze tekst waarin ik de maatschappij durf in vraag te stellen.

Die het allemaal aan den lijve heeft ervaren. 

Dit wil ik liever niet onder stoelen of banken steken.

Ik wil hier eerlijk in zijn.

Hier nog enkele linken naar filmpjes waar Dr Dirk De Wachter en Dr Yvo Van Orshoven het uitleggen waar het over gaat. Klik hieronder
https://www.youtube.com/watch?v=Xih2sK6-d2Q&t=849s      Dirk De Wachter
https://www.youtube.com/watch?v=tKJAU5bzuX0&t=962s     Dirk De Wachter
https://www.youtube.com/watch?v=G6ShGfUItKQ&t=943s    Yvo Van Orshoven
https://www.youtube.com/watch?v=p_mG_47_6Ls                  Yvo Van Orshoven