In een bijzondere staat van zijn.

Het hierbij om een bijzonder intense en mooie ervaring gaat, die ik had op de Winning in Lummen op 25 november 2017.

Dit een ervaring was die ik als volgt hieronder beschrijf.

Vanuit de oneindigheid van de eenheid van het zijn in het allesomvattende voelde ik van in een vrede van zijn, een intense rust, waarin ik me bewust werd van een besef in een weten dat het schrijven van de “Essays, De waarheid kwetst" de laatste rechte lijn  van mijn weg is, naar dat waar het in het leven echt om gaat. Dit het boekwerk is waarin beschrijf ik wat ik weet van in mijn ervaring vanuit wie ik ben. Het hierin gaat over hoe ik alles ervaar en beleef, waarover ik eerlijk en open over communiceer. Zo bij de voltooiing van ditgeen van hetgeen waar ik zo intens naar verlang zou komen. Ik dan de reis van mijn leven mag maken, en terug mag keren naar daar vanwaar ik kom. Dus dat is het moment van waarop ik weer zal opgenomen worden naar daar waar het leven begint. Waar ik me er thuis kan voelen, minder veraf is dan ik dacht. Ik dan nooit meer naar huis hoef terug keren, er altijd kan blijven in de tijdloosheid van het zijn. Dit een zijn is waarin je nooit zult sterven. Daar waar ik een kind van god mag zijn en waar iedereen vanuit deze eerlijkheid met elkaar samen leven, in een sfeer van het pure en zuivere zijn. Dit te weten stelt me tevreden. Angst ebt langzaam weg, omdat ik weet dat het gene waar ik zo’n intense angst voor had niet zal gebeuren. Het brengt me meer rust in het moment van het nu, met deze mooie vooruitzichten. Zo kan ik in de kracht komen om er voor te gaan. Als er iets is dat ik moet accepteren van mezelf, dan is het wel dit. Het zou goed zijn dat ik hiervoor zou buigen. Zo kan ik me helen tot wie ik ben. Ik zo eens weer herboren zal worden als een kind van God. Dit een realiteit die veel verder gaat dan de grens van het doodzwijgen, van in het mond dood te zijn. Ik dan hierin niet meer belemmerd wordt. Ik integendeel hierin beter word begeleid.

Wat maakte me zo intens blij op die boerderij.

Over het moment dat ik deze ervaring had.

Dit was op zaterdag 25 november 2017. De dag nadat tante Leontine was begraven die op 20 november overleed. Dat was toen ik die morgens naar de Winning ging. Dit is een boerderij die toebehoort aan een klooster waar ook een school en een internaat van deel uitmaken. Dit alles ligt op het zelfde domein. Dit is bij de Broeders van Liefde, Sint Ferdinand in Lummen. Deze boerderij was de kloosterhoeve van dit klooster en is nu een project voor tewerkstellingen van kansarmen. Die er een aantal taken komen doen in veeteelt, land en tuinbouw. Ik ging er naartoe om een aantal dieren te voederen. Melkkoeien, kalveren, vaarzen, schapen, kippen, een paar ezels, marmotjes, konijnen en een aantal paarden. Ik heb hier in de wintermaanden weekenddienst. Toen ik op die dag mijn auto geparkeerd had op de parking voor de school, begaf ik me door het poortje en wandelde tot voorbij de gebouwen van het internaat naar die boerderij die verder naar achter op dat domein ligt. Terwijl ik deze weg aflegde voelde ik  een intense innerlijke rust in mijn zijn. Ik was volledig gedachteloos…..  noch in taal, noch in beelden. En vanuit deze rust werd ik me bewust van dit weten. Toen ik in de boerderij aankwam, begaf ik me in een ruimte naast de koestal waar men zich omkleedt. Die gene die de koeien kwam melken en mijn monitor is, was daar al aanwezig. Hij heet Kris en stond aan de wasbak in deze ruimte. Ik vertelde aan hem het volgende . “Dat boek schrijven is het laatste dat ik moet doen en dan mag ik gaan, naar dat waar ik verlang om er naartoe te kunnen gaan”.
Ik werd emotioneel en begon te huilen. Ik trilde helemaal en vooral mijn rechterbeen beefde fel. Kris zei: ”het raakt u fel”. En hij zei ook: “Als je het zelf wilt doen moet je dit zelf weten”. Waarop ik zei: “Ik moet niets zelf doen behalve dat boek schrijven en dan kom  dit gewoon vanzelf ”.

Deze emotie kwam vanuit een opluchting van dit te weten. Dit te weten motiveert me om er voor te gaan, er een lap erop te geven. Natuurlijk is het ook nog belangrijk dat ik ondertussen nog aan mezelf werk om meer zelfvertrouwen te krijgen naar mensen toe, en de emoties hierrond te verwerken. En dat ik mijn bejaarde moeder nog help.

Ook om mezelf te helen in wie ik ben. Om vanuit deze kracht te groeien in liefde, de helende kracht. Dit is de reden waarom ik de “Essays, De waarheid kwetst” schrijf, waardoor dingen zo duidelijk kunnen worden voor mij. Hierbij dit langs deze weg ook kan duidelijk laten worden aan anderen. Hiermee is dit ook mijn bijdrage om een steentje bij te dragen om met helende handen mee te bouwen aan een betere wereld, waarin iedereen samen kan leven. Een sfeer  waar iedereen zichzelf durft te zijn naar elkaar toe. Je er jezelf niet meer hoeft te verbergen naar elkaar toe.
Ik hierna daar waar ik nu ben weer mag verdwijnen in de oneindigheid van het leven. Ik zo op weg ben naar het eeuwige bouwkamp, dat nooit meer voorbij gaat. Waar de tijd stilvalt in een zijn in het eeuwige moment van het eeuwig nu, waarin je alleen maar eerlijk kunt zijn als een kind. Dit een realiteit is, die bestaat in de tijdloosheid van het zijn. Zo de ziekte tot de dood, van het volwassen zijn tot het verleden zal behoren.

Ik zo in een staat van zijn met helende handen verder mee bouw, aan een betere wereld waarin mensen samen kunnen leven waarbij ze zichzelf durven zijn. Waar werken en spelen hand in hand gaan. Het zo gewoon anders vakantie vieren is. Dit zo een weg is naar daar waar ik een Gast zal zijn, in het huis op de berg boven de bekrompenheid van het verstand.

Dit is de wasbak waar de melker stond en waar ik naast hem stond toen ik emotioneel werd.

Op weg naar de Gasthuisijsberg

Dit zo een weg van de Titanic is, die in aanvaring komt met de Gasthuisijsberg, van waar je jezelf niet in kunt bedriegen. Dit zo een weg is, naar een dieper gelegen zijn dat onder het oppervlak ligt, waarin het hoogste alleen maar een weerspiegeling is. Dit zo een weg naar een dieper zijn is, dat onder het oppervlak ligt, waarin de waarheid van het leven, slechts het topje van de ijsberg is. Dit een waarheid van in een realiteit is, waar het in het leven echt om gaat, en waar je alleen maar eerlijk in kunt zijn, van in een zijn van wat het leven in energie is. Dit een realiteit van in een zijn is de verder gaat dan gaat dan  de grens van de dood van het doodzwijgen. Dit een realiteit is waarin de dood niet meer bestaat. Dit zo een thuis komen in een realiteit is, in dat waarin het hoogste getal dat Zillion is, wat de eenheid is van in de tegenstellingen, alleen maar kan zijn, in dat wat het voor de komma het grootste is, van dat wat het achter de komma het kleinste is. Dit een Zijn is, dat vanuit een realiteit van het licht in de duisternis schijnt. Dit zo het Zijn van God is, waarin je een kind van God zijt. Dit zo een thuis komen is waarin ik alleen maar eerlijk kunt zijn, vanuit het bewust zijn van de realiteit van wie ik echt ben.

Ik hierin alleen maar kan zijn vanuit een Energie van in Ontspanning in de Rust van wie ik ben, aan de rivier die Stroomt in de eeuwigheid van het zijn. Zou er aan deze rivier een watermolen staan? Zo lang er hoop is, is er leven. 

Ik er mijn stek kan vinden in het Hof van het zijn in de Heerlijkheid vanuit eerlijkheid. Ik zo op deze rit naar Leuven, na de reïncarnatie bocht op de weg, waar het in het leven echt om gaat in Tongeren, in de laatste rechte lijn naar Kortrijk ben gekomen.

Er door de heerlijkheid van deze vrede vanuit het weten dat ik spoedig mag terugkeren naar de realiteit vanwaar ik uit geboren ben, waar er meer ruimte is voor openheid en eerlijkheid. Dit was een heel intense ervaring, zelf de intenste ervaring die ik ooit in mijn leven heb gehad.  Als ik over deze ervaring spreek, benoem ik deze ervaring als, dat van de Winning.

Deze 2 bovenstaande werkjes heb ik zelf gemaakt.

Ik zo vanuit deze ervaring met deze mooie vooruitzichten beter kan thuiskomen bij mezelf. Ik zo hierbij ook bij de anderen die dit begrijpen, kan zijn in een sfeer van openheid en eerlijkheid. Zo sinds toen tot nu, angst langzaam verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik mij zo  hierbij meer beter ga voelen. Zo die tsunami van een heel intense en hevige angst, die opkwam bij het overlijden van mijn grootmoeder op 11 maart 1990 om 07u 30, zich langzaam weer terugtrekt.

Dit ben ik in die betreffende koestal

Ik zo ondertussen ook het fonds Real emotioneel welzijn hebt opgericht, wat dan hierbij ook een weg zou kunnen zijn, naar dat waarin het in het leven echt om gaat. Wil je hier meer over weten? Klik hieronder
ttps://valentijnjan.blogspot.com/2023/04/
Dit gaat ook nog hierover. Klik hieronder
  https://valentijnjan.blogspot.com/2023/09/
Je zo met met een donatie van geld, dit fonds kan steunen, als je op de link hier onderaan klikt
https://steunactie.be/actie/real-emotioneel-welzijn/-19682