Dat zwakte en kwetsbaarheid de weg zou mogen zijn om te groeien naar weerbaarheid.

Moet je een psychiater zijn om dit te weten?
Zou je als mens het niet weten waar het in het leven echt om gaat? Waarom wil men niets weten over zwakte en kwetsbaarheid. Dat er hieraan meer aandacht voor zou mogen zijn in de opvoeding van kinderen. Ook al is opvoeden op de eerste plaats een taak van de ouders. Dat ze er bewust van mogen zijn dat verveling meert zin heeft dan het doen van zinloze dingen om de leegte van het zijn op te vullen. Dat je vanuit verveling kan groeien naar creativiteit. Dat dit de zin geeft aan de dingen die je doet. Dat er ook meer aandacht voor zingeving zou mogen zijn op school. Dit een plaats is waar kinderen veel tijd doorbrengen met elkaar. Dit dus de ideale plaats is om aan een goede sociale ontwikkeling te werken. Dit alleen maar kan, vanuit de beleving van het kind zoals die is in zijn eigen natuur. Dat die zichzelf hierin mag kennen. Zo alleen kan je echt  in verbinding komen met elkaar. Dat dit verder gaat dan wat je uit kennis denkt te weten. Waarom heeft men hier het niet meer over? Waarom word je hiervan weerhouden? Is het dat niet wat van een mens een mens maakt? Waarom zou dit niet meer van deze wereld mogen zijn? Dat het onderwijs hieraan kan bijdragen dat dit meer deel kan uitmaken van deze wereld. Dat je je mag realiseren dat het weten verder gaat dan kennis. Dat het geheel van het “mens” zijn meer is dan dat. Dat je bewust kan worden dat je mogelijk meer bent dan je brein. Dat je kennis kan opbouwen vanuit het weten vanuit eigen ervaring. Dit alleen kan als je je er bewust van bent, wie je bent. Dat je dan ook weet dat als je veel weet je ook veel niet weet. Dat er plaats kan zijn voor lastige zijns vragen. Dat het geluk verder gaat dan de schijn van sub geluk. Dat je beseft dat dit ten koste gaat van jezelf en de ander. Dat je hierbij alleen maar een leegte waarin je niemand bent, opvult. Waarin je achter deze muur van de anonimiteit een vreemde bent voor je eigen identiteit. Dat je hierbij alleen maar een schijn van een schijnidentiteit hooghoudt. Dit is alleen maar een illusie waarin je leeft in vergetelheid. Dat je in dit sub geluk niet  weet wat echt geluk is. Dat in het geluk het hem zit het ongelukkig kunnen zijn. Je er bewust van mag van zijn in de stilte van het zijn. Dit te kunnen doormaken en ervoor uit durven komen. Alleen dan kan je weten wat echt geluk is. Dat je ook mag zijn in de zwakte van kwetsbaarheid. Durven  opkomen vanuit je gevoeligheid. Alleen dan kun je groeien in je kracht en weerbaarheid.  Dat je dan meer kunt dan je denkt en zo je talenten kunnen groeien. Dat er ruimte mag zijn voor rouw en verdriet. Dat je dit ook kan accepteren bij de ander. Dat je jezelf en elkaar hierin leert begrijpen. Dat er eenheid mag bestaan in diversiteit waarbij je mag anders zijn en je de ander hierin ook kan accepteren. Dat je niet normaal moet zijn en  uniek mag zijn. Alleen dan kan je echt jezelf zijn. Je hierover met elkaar kan communiceren zonder te oordelen. Je zo leert hieraan woorden te geven. Zodat deze verhalen  over hoe je het beleeft kunnen verbinden, door er over te  praten. Dat het zo kan deel uitmaken van je denken. Ditgene wat de mens uniek maakt. Dat er zo meer verbondenheid kan zijn. Zou dan de psychiater niet overbodig kunnen worden. Dat de psychiater dan zeker niet de enige is waar dit kan. Zou dit zinloos geweld niet kunnen voorkomen.

Dat deze toevallige voorbijgangers voor mij poseerde om mijn actie voor Rode Neuzen Dag 2019 te steunen.

Dat er ook plaats mag zijn voor Filosofie.
Waarom ook niet filosoferen met kinderen en jongeren in de school? Zoals over de zin van het leven.  Deze kunnen meer weten dan je zou denken. Over de zin waarom we dingen moeten of willen doen. Zoals over de volgende vraag. Wat voor zin heeft het om te bubbelen al zittend op je gat in het bubbelbad als je niet weet waar je naartoe bubbelt. Dat je dan alleen maar vermosselt tot weekdieren. Waarom zou je niet week mogen zijn in je gevoel? En te weten dat de mens ook maar een dier is. Dat het goede hem zit in de kleine dingen van elke dag. Of zoals in de les Godsdienst waar het woord God centraal staat. Over de betekenis van dit woord. Dit proberen te verwoorden. Weten dat dit moeilijk zal zijn omdat dit verder gaat dan wat je normaal kan weten. Zodat je dan weet waar het weten verder gaat dan het denken. Zoals in de bijbel, in het evangelie van  Johannes staat: “God is in ieder van ons aanwezig en God is liefde”. Is het goddelijke dan iets dat de mens overstijgt en tegelijkertijd gewoon van nature aanwezig is in zijn eigen identiteit? Is dit niet de reden waarom dat Jezus Christus zei laat de kleinen tot mij komen? Dat hij dan wist dat kinderen korter bij deze natuur in hun zelf staan. Heeft religie en spiritualiteit alleen maar te maken met Godsdienst? Is het niet iets van de mens? Waarom zou naast Jezus ook niet Socrates hierin centraal mogen staan om hieraan woorden te kunnen geven? Waarom zou dan de kloof tussen Godsdienst en zedenleer niet kleiner kunnen worden? Is het niet dat de goddelijke realiteit zo moeilijk te begrijpen is omdat de dagelijkse realiteit van het mens zijn even moeilijk is om te begrijpen? Gat God niet verder dan de Godsdienst. Dat er tijd zou mogen voor zijn. Tijd om te zijn in stilte. Dat je er bewust van mag zijn waar het echt om gaat in het leven. Zodat je niet hoeft te dwalen in illusies vanuit onwetendheid. Zou het niet kunnen dat meditatie het medicatiegebruik zou kunnen verminderen of voorkomen?

Ik heb dit geschreven vanuit eigen ervaring als psychiatrische patiënt en autist. Hoe ik dan weet waar het mens zijn verder gaat dan de diagnose? Geïnspireerd op het onderstaand filmpje op You tube van een Lezing van Dirk De Wachter.
Hij die psychiater werd omdat hij geen voetballer kon worden omdat hij niet kon schotten (voetballen).

.

Dit is een reachtie van Dirk De Wachter.

Dirk De Wachter	do 7 nov. 11:38 (7 dagen geleden)
aan mij

Beste Valentijn,

Dank voor je waardering en voor je engagement.

Goede moed verder!

Dirk

Prof. Dr. Dirk De Wachter
psychiater
32 2 7580685
dirk.dewachter@upckuleuven.be

Universitair Psychiatrisch Centrum KU Leuven – Z.­org KU Leuven
Leuvensesteenweg 517 - 3070 Kortenberg - België
www.upckuleuven.be

Dit is een reactie van iemand van een organisatie die ik ken.

Sabine Bourgeois	wo 6 nov. 14:18 (8 dagen geleden)
aan mij

Dag Valentijn

Dank je wel voor je inspirerende teksten, ze raken mij omdat je in de tekst, zoals ik die lees, ook je zoektocht blootlegt naar de zin van ons leven hier en de zoektocht naar het authentiek mogen zijn, ook al zijn we anders…

Heel treffend en heel mooi!

Vele groeten, tot ziens Sabine

Sabine Bourgeois

Algemeen verantwoordelijke

Licht in de duisternis

Bedoel ik dit of gaat het in realiteit verder dan dit?

In het ritme van muziek of ben ik dan nu ziek?
Saturday night fever
Over de koorts om tot beweging te komen.
Dit vanuit de bewogenheid van emotie.
Datgene wat me bewoog vanuit mijn zijn.
Dit bracht me op weg naar de discotheek.


Iedere week naar de discotheek.
Van discotheek naar discotheek in iedere windstreek.
Of op weg naar ……..
Waarom dat ik dan ging naar de dancing?
Zou ik de reden hiervan niet meer weten?

Zoals toen op weg naar dancing Real.
me verbonden voelde met het al.
Ik er danste tussen die jongeren.
In die disco in Tongeren.

Op weg om het licht in de duisternis te zien.
Waar zal de melodie van muziek naar toe leiden?
Al dansend op het ritme van de beat.
Op weg naar een realiteit tussen vreugde en verdriet.
Is het die realiteit waar men het in de kerk altijd over heeft
niet zoals men die in de dance temple beleeft.
Zoals ik deze beleefde in de identiteit van wie ik werkelijk ben.

Maar in het contact met de ander.
Er een andere realiteit tegenover stond.
Dat bracht me tot vertwijfeling, het niet begreep.
Hierin taste ik in het duister.
Ben ik dan anders in mijn identiteit?

Dan zal deze weg me leiden naar mijn lijden.

Dit bracht me bij de volgende vraag.
Die realiteit in het ritme van muziek.
Is dit een realiteit of ben ik dan nu ziek?
Of dat ik nu niet beter weet.
Alleen voorbij het verdriet dat je het licht in de duisternis ziet.
Dat het feest nog tot op zijn hoogtepunt zal komen.

Dit gedicht gaat over dingen zoals ik ze werkelijk heb beleeft.

Enough, enough


Genoeg is gewoon genoeg. Waarom die muur rondom ons niet gewoon slopen en vanuit onszelf eerlijk durven te zijn? Dat we er eerlijk in durven zijn over de volgende vraag. Zou het niet beter zijn dat het onderwijs en andere opvoedkundige organisaties leren inzien dat er meer in het leven is dan het gene dat je moet kunnen uit kennis of vaardigheden?  Dat mens zijn meer is dan dat. Dat ze hun steentje hieraan mogen bijdragen om zo te bouwen aan een leefbare wereld. Gelukkig is hier wel een positieve evolutie in tegenover vroeger. Dat men niet meer zo onmenselijk wordt zoals die gene die Julie Van Espen dit aangedaan heeft. Dit niet aanvaardbaar is en bestraft moet worden. Het beter is dat het niet zo ver zou komen dat mensen emotioneel en gevoelsmatig zo in de war geraken. Ze daarbij het besef verliezen van wat die die ander hiermee aandoet. Opdat zo mensen meer menselijk kunnen zijn. Dat ze beter vanuit hun eigen gevoelswereld eerlijk durven zijn naar elkaar toe. Dat ze zo beter kunnen samen leven met elkaar. Dat er meer plaats is voor eerlijkheid en oprechtheid. Dat is er zo geen plaats meer voor zo’n vreselijke gedachten om zoiets te doen. Dan is onze maatschappij liefdevoller en menselijker, wat iedereen ten goede komt.

Over hoe ik de realiteit als kind beleefde.

   

Omdat ik kan alleen maar zijn wie ik ben. 

Als mens vroeg ik me af. Waarom was ik emotioneel niet in staat om gewoon van uit mezelf vanuit openheid, eerlijkheid en spontaan om te kunnen gaan met andere kinderen en mensen? Dat ik me er al als kind niet durfde verbonden mee te voelen met hun. En waarom heb er ik nu nog dikwijls moeite mee? Ondanks de lange weg die ik hierin heb afgelegd. Over het antwoord op deze vraag had ik mijn hele leven al een vaag vermoeden wat nu voor mij duidelijker wordt waardoor ik dit probeer te verwoorden. Dit was al zo toen ik nog een kleuter was. Kleuters weten meer dan je zou denken omdat ze het aanvoelen maar kunnen dit niet verwoorden.  Voor mij was dit toen ook zo. Ik kon de realiteit vanuit mijn innerlijke beleving vanuit het bewustzijn van wie ik was en van hier uit via mijn zintuiglijke waarneming alleen maar beleven zoals ze  was. Dit was voor mij in strijd met een andere realiteit dat ik hiervan weerhouden werd onder mom van het gene dat normaal was.  Ik zat gevangen tussen deze 2 realiteiten. Dit maakte me angstig. Ik werd hierdoor neurotisch en ging mij autistisch en psychiatrisch gedragen. Voor mij was dit iets vaag en ik kon dit niet plaatsen. Ik heb het altijd al aangevoeld vanuit wie ik was dat er iets was met mezelf en de ander. Iets dat  niet mocht geweten zijn. Dat je er niet bewust mocht van zijn.  Maar dat ik niet begreep wat. Dit maakte me angstig en onzeker.  Dit was al van de eerste dag dat ik naar de kleuterschool ging op Het Loch in Eigenbilzen. Was dit niet de reden waarom  ik als kleuter zo bang was van die andere kleuters in die kleuterschool? Waardoor ik me niet veilig voelde in deze omgeving. Ik er niet op mijn gemak was. Waarom ik het zo moeilijk had om er contact mee te hebben en met hen te spelen dat ik mijn gevoelens niet met durfde te delen? Me niet verbonden durfde te voelen met hun. Dat ik me er terug trok en aan de kant ging staan. Weg van hun. Me terug trok in mezelf. Er me dus niet goed voelde, me niet kon aanpassen, me er niet kon aarden. Dat ik mezelf niet durfde zijn naar de anderen toe. Dat ik mezelf niet durfde te laten kennen zoals ik was. Waarom kostte me dat zoveel moeite? Wat zat er in de weg naar hun toe? Waarom dacht ik dat ik anders was dan hun en ging ik me ook zo gedragen? Dit bracht me in de war. Het  leek er op dat we elkaar niet mochten kennen zoals we waren, dat dit verborgen moest blijven. Dat het alleen maar ging om wat men dacht over wat moet zijn en niet over wie we zijn. Dit moesten we gewoon negeren. Dit schiep veel onduidelijkheid voor mij. Ik begreep mezelf en de ander niet. Dit deed bij mij vragen rijzen waardoor ik me als kind van in mijn kleutertijd al afvroeg maar ik dit niet kon verwoorden. Dat ik me dit nu nog kan herinneren en ik nu wel in staat ben om dit te verwoorden. De vragen die ik toen had luidden. Hebben andere kinderen of mensen een bewustzijn? Dat ze bewust waren van hun zelf en de buitenwereld? Dat ze dit kunnen voelen en beleven? En of dat ze emoties hebben die hieruit kunnen voortvloeien zoals bij mij? Ik vroeg me dus dan ook af of ik de enige was en of het normaal was dat ik een bewustzijn had waarmee ik de dingen in de buitenwereld ervaar en dit vanuit mijn innerlijke wereld beleef waardoor ik emotioneel kon worden. Ben ik dan abnormaal of ziek? Of zoals men al eens zei karaktergestoord of moeilijk karakter? Dus ik ben niet zoals andere kinderen. Hierbij begon ik me vragen te stellen. Dat er iets met mezelf was, was dit er niet met de andere? Ben ik dan anders dan de andere kinderen of jongeren was mijn voornaamste vraag. Kinderen weten meer over de realiteit van het leven dan dat je zou denken. Dit omdat ze vanuit de innerlijke beleving en van hieruit via het zintuiglijke beleven alles sterker en intenser beleven en aanvoelen. Dat ze zo dichter bij het leven staan. Dit kan zelfs verder gaan dan alleen maar de dagelijkse realiteit. Alleen hun rationele vermogen om dit te begrijpen moet hierin nog rijpen. Dat het voor kinderen belangrijk is om de realiteit vanuit hun eigen natuurlijke beleving leren te begrijpen in het rationele denken. Zoals deze kleuterjuf in het onderstaande filmpje.

De kleuterjuf die weet waarin het weten verder gaan dan de kennis om tussen goed en kwaad te kiezen. Klik hieronder

Gaat de realiteit niet verder dan het idee van wat normaal is? Waarom is een kind hiervan meer bewust dan een volwassene? Waarom ben ik als volwassene er nog wel bewust van? Dit zal zijn omdat ik hierin een kind ben gebleven. Waarom het denken niet meer afstellen op de beleving van de werkelijkheid? Dat je van hieruit kennis kan opbouwen. Alleen als je het verdriet van het leven leert te begrijpen kan je ook de vreugde van het leven begrijpen. Hopelijk zal de school hierin een wegwijzer mogen zijn. Dan kan je al van in de school al dansend door het leven gaan. Zoals in dit filmpje, Klik hieronder

Kun je Bijbelteksten alleen maar vanuit kennis begrijpen? Zoals deze waarin  Jezus zei, “Ik verzeker Jullie, wie het koningsrijk van god niet aanneemt zoals een kind komt er beslist niet in”.