Over hoe ik de realiteit als kind beleefde.

   

Omdat ik kan alleen maar zijn wie ik ben. 

Als mens vroeg ik me af. Waarom was ik emotioneel niet in staat om gewoon van uit mezelf vanuit openheid, eerlijkheid en spontaan om te kunnen gaan met andere kinderen en mensen? Dat ik me er al als kind niet durfde verbonden mee te voelen met hun. En waarom heb er ik nu nog dikwijls moeite mee? Ondanks de lange weg die ik hierin heb afgelegd. Over het antwoord op deze vraag had ik mijn hele leven al een vaag vermoeden wat nu voor mij duidelijker wordt waardoor ik dit probeer te verwoorden. Dit was al zo toen ik nog een kleuter was. Kleuters weten meer dan je zou denken omdat ze het aanvoelen maar kunnen dit niet verwoorden.  Voor mij was dit toen ook zo. Ik kon de realiteit vanuit mijn innerlijke beleving vanuit het bewustzijn van wie ik was en van hier uit via mijn zintuiglijke waarneming alleen maar beleven zoals ze  was. Dit was voor mij in strijd met een andere realiteit dat ik hiervan weerhouden werd onder mom van het gene dat normaal was.  Ik zat gevangen tussen deze 2 realiteiten. Dit maakte me angstig. Ik werd hierdoor neurotisch en ging mij autistisch en psychiatrisch gedragen. Voor mij was dit iets vaag en ik kon dit niet plaatsen. Ik heb het altijd al aangevoeld vanuit wie ik was dat er iets was met mezelf en de ander. Iets dat  niet mocht geweten zijn. Dat je er niet bewust mocht van zijn.  Maar dat ik niet begreep wat. Dit maakte me angstig en onzeker.  Dit was al van de eerste dag dat ik naar de kleuterschool ging op Het Loch in Eigenbilzen. Was dit niet de reden waarom  ik als kleuter zo bang was van die andere kleuters in die kleuterschool? Waardoor ik me niet veilig voelde in deze omgeving. Ik er niet op mijn gemak was. Waarom ik het zo moeilijk had om er contact mee te hebben en met hen te spelen dat ik mijn gevoelens niet met durfde te delen? Me niet verbonden durfde te voelen met hun. Dat ik me er terug trok en aan de kant ging staan. Weg van hun. Me terug trok in mezelf. Er me dus niet goed voelde, me niet kon aanpassen, me er niet kon aarden. Dat ik mezelf niet durfde zijn naar de anderen toe. Dat ik mezelf niet durfde te laten kennen zoals ik was. Waarom kostte me dat zoveel moeite? Wat zat er in de weg naar hun toe? Waarom dacht ik dat ik anders was dan hun en ging ik me ook zo gedragen? Dit bracht me in de war. Het  leek er op dat we elkaar niet mochten kennen zoals we waren, dat dit verborgen moest blijven. Dat het alleen maar ging om wat men dacht over wat moet zijn en niet over wie we zijn. Dit moesten we gewoon negeren. Dit schiep veel onduidelijkheid voor mij. Ik begreep mezelf en de ander niet. Dit deed bij mij vragen rijzen waardoor ik me als kind van in mijn kleutertijd al afvroeg maar ik dit niet kon verwoorden. Dat ik me dit nu nog kan herinneren en ik nu wel in staat ben om dit te verwoorden. De vragen die ik toen had luidden. Hebben andere kinderen of mensen een bewustzijn? Dat ze bewust waren van hun zelf en de buitenwereld? Dat ze dit kunnen voelen en beleven? En of dat ze emoties hebben die hieruit kunnen voortvloeien zoals bij mij? Ik vroeg me dus dan ook af of ik de enige was en of het normaal was dat ik een bewustzijn had waarmee ik de dingen in de buitenwereld ervaar en dit vanuit mijn innerlijke wereld beleef waardoor ik emotioneel kon worden. Ben ik dan abnormaal of ziek? Of zoals men al eens zei karaktergestoord of moeilijk karakter? Dus ik ben niet zoals andere kinderen. Hierbij begon ik me vragen te stellen. Dat er iets met mezelf was, was dit er niet met de andere? Ben ik dan anders dan de andere kinderen of jongeren was mijn voornaamste vraag. Kinderen weten meer over de realiteit van het leven dan dat je zou denken. Dit omdat ze vanuit de innerlijke beleving en van hieruit via het zintuiglijke beleven alles sterker en intenser beleven en aanvoelen. Dat ze zo dichter bij het leven staan. Dit kan zelfs verder gaan dan alleen maar de dagelijkse realiteit. Alleen hun rationele vermogen om dit te begrijpen moet hierin nog rijpen. Dat het voor kinderen belangrijk is om de realiteit vanuit hun eigen natuurlijke beleving leren te begrijpen in het rationele denken. Zoals deze kleuterjuf in het onderstaande filmpje.

De kleuterjuf die weet waarin het weten verder gaan dan de kennis om tussen goed en kwaad te kiezen. Klik hieronder

Gaat de realiteit niet verder dan het idee van wat normaal is? Waarom is een kind hiervan meer bewust dan een volwassene? Waarom ben ik als volwassene er nog wel bewust van? Dit zal zijn omdat ik hierin een kind ben gebleven. Waarom het denken niet meer afstellen op de beleving van de werkelijkheid? Dat je van hieruit kennis kan opbouwen. Alleen als je het verdriet van het leven leert te begrijpen kan je ook de vreugde van het leven begrijpen. Hopelijk zal de school hierin een wegwijzer mogen zijn. Dan kan je al van in de school al dansend door het leven gaan. Zoals in dit filmpje, Klik hieronder

Kun je Bijbelteksten alleen maar vanuit kennis begrijpen? Zoals deze waarin  Jezus zei, “Ik verzeker Jullie, wie het koningsrijk van god niet aanneemt zoals een kind komt er beslist niet in”.