Filosofische mijmeringen

Mijmeren over prins vogelvrij van Nietzsche.


De mens die een gevangene is vanuit het denken.
Die zo als een vogel gevangen zit in een kooi.
Zou de mens zich kunnen bevrijden vanuit deze gevangenschap? Zal die dan vrij zijn?

Zo vrij als een vogel

Wie is de mens in wie die is in het mens zijn?
Door wat word de mens bewogen vanuit het mens zijn?
Zou de mens dit weten?
Zou het niet kunnen dat de mens dit niet weet?
De mens nog niet eens weet dat die dit niet weet.
Waar zou zijn verder gaan dan het “Ik denk, dus ik ben van René  Descartes?
Is de mens dan ook geen ademend wezen dat deel uitmaakt van deze wereld en alles dat leeft?
De mens een levend wezen is zoals alle levende wezens.
Wat zou een levend wezen hierover kunnen weten?
Zou de mens dit kunnen weten in wat die is als een ademend levend wezen.

Het de mens benauwd!

Heeft de mens voldoende ademruim om dit te kunnen weten?
Zal die dit weten wie die is als een ademend levend wezen?
Wat zal die hierover kunnen zeggen?
Zal die hierover iets kunnen zeggen?
Wat is dit weten dan in wat die is als een levend ademend wezen en in wat die niet weet wat die hierover kan zeggen.
Waarom zou je als mens dit niet kunnen zeggen?
Is het dit niet dat de mens benauwd en dit de adem beneemt?
Wat houd je tegen om er iets over je kan zeggen in die je zelf bent?

Wat zijn de juiste woorden?

Je de juiste woorden niet vind om hierover iets te zeggen.
Je denken om dit te verwoorden vanuit de taal te beperkt is.
Je denken je zo in de weg staat om er als mens iets hierover te kunnen zeggen.
Dit een weten is dat heel vaag en onduidelijk is, in een niet weten van hoe je dit kunt zeggen.
Dit zo een weten is in een niet weten van het niet kunnen  verwoorden.
Dit je de adem beneemt in dat wat bent als een levend ademend wezen in het mens zijn.
De mens van in een weten in eenzaamheid leeft van in het niet weten te verwoorden vanuit dit weten.
Woorden te beperk zijn hiervoor, zo de mens voortduren bost op een muur die de grens vorm van onze taal.
De mens dan eigenlijk de gevangene is van zijn eigen denken, die leeft in de eenzaamheid in een leegte tussen de muren van een kille bunker van zijn denken.