Waar eindigde de wereld van Sofie?

Dit schilder werk is van mijn hand.

Is de grens van mijn taal, dan de grens van mijn wereld?

Dit een filosofisch traktaat is, dat gaat over wat mensen normaal niet echt kunnen begrijpen. Voor hoever zouden mensen, als ze dit lezen dan wel echt kunnen weten, waarover dit dan gaat? Ze dan toch dikwijls denken, dat ze het weten. Voor hoever zouden ze hierin dan echt eerlijk kunnen zijn, vanuit een weten van wie ze zelf echt zijn? Dit een uiteenzetting van hetgeen is, waarover mensen normaal liever geen vragen bij stellen. Dit zo hierin het traktaat is dat mensen normaal niet kunnen begrijpen. 

Voor hoever zouden ze dan deze tekst echt kunnen begrijpen? Voor hoever zou het dan echt  kunnen doordringen waar het eigenlijk om gaat? Voor hoever zouden ze echt kunnen begrijpen, wat ik eigenlijk bedoel? Voor hoever zou de volgende quote van Jacques Derrida dan geen realiteit kunnen zijn?

“Er is niets buiten de tekst”

Zo de tekst in dit traktaat, zoals zoveel teksten niet meer dan een tekst is, waarin dingen niet echt duidelijk kunnen worden. Voor hoever zou een tekst dan begrepen worden, waarbij duidelijk kan worden wat er mee bedoeld word? Voor hoever zouden mensen dan de realiteit achter de volgende uitspraak van Jacques Derrida dan echt kunnen begrijpen?

“Een context is nooit geheel en al bepaalbaar.”

Mensen zo een tekst verschillend kunnen interpreteren, waarbij ze die op een heel andere manier interpreteren dan wat bedoelt is. Dingen zo vaag en onduidelijk blijven, waardoor het niet duidelijk kan worden? Dit de reden zou kunnen zijn waarover mensen over sommige dingen van het leven liever geen vragen stellen? Voor hoever zou de waarheid dan niet meer zijn dan waar je normaal duidelijk over kan spreken? Voor hoever zou de volgende uitspraak van taalfilosoof Ludwig Wittgenstein dan hierin dan geen realiteit kunnen zijn?

“Waarover je niet kan spreken, daarover moet je zwijgen.”

Waarom zou je er dan over moeten zwijgen? Je hierover niet duidelijk kunt zijn, en je dus,  hierover dan ook maar moet zwijgen. 

Voor hoeveel zouden mensen het niet beter kunnen weten, dan wat ze normaal denken te weten, in datgeen wat troebel, vaag en onduidelijk is? Is het leven dan niet meer dan hetgeen waarover mensen kunnen praten? Waar gaat de stilte van het zwijgen dan verder, dan hetgeen waarover je normaal kan praten?

 

Hoe zou ik een tekst die gaat over dingen die normaal te moeilijk zijn om over te praten, dan beter kunnen schrijven, waarin ik dat wat onduidelijk, vaag en troebel is, duidelijk kan laten worden? Wie kan me dit dan leren? Waarom zou ik het dan niet eens proberen, zoals Socrates dit meer dan 2.000 jaar geleden dit al deed? Is filosofie dan niet meer dan wat je er normaal over kunt zeggen? Zo de grens van mijn taal, de grens van mijn wereld is, waarin dit de grens van de filosofie, niet meer dan een saaie academische richting is. Waarin gaat hierbij de realiteit achter deze uitspraak van Jacques Derrida, dan verder dan hetgeen wat je normaal denkt te weten?

“Het moeilijkste om aan filosofie te doen, is het stellen van de juiste vraag.”

Zou de volgende vraag, dan de vraag kunnen zijn, die een weg naar meer duidelijkheid, door de wildernis van het woud van dat wat troebel, vaag en onduidelijk is, kan vrijmaken? 

“Komt de waarheid uit de mond van een kind?”

Zo sommige vragen voor mensen heel confronterend kunnen zijn. Ze dan met hun zelf geconfronteerd worden. Is het dan een waarheid dat de waarheid kwetst? Dit een obstakel zou kunnen zijn om tot een bevredigend antwoord kunnen komen. Dit dus dan nog veel moeilijker kan zijn, dan het stellen van de vraag. Hierin de moeilijkheid alleen maar ligt in dat deze vraag ontweken word. 

Wat zal dan de realiteit achter de hier onderstaande uitspraak van Friedrich Nietzsche dan zijn, waarin die alleen maar voor zichzelf kan spreken?

“Het is moeilijk om met mensen om te gaan, omdat zwijgen zo moeilijk is.”

Wat zal dan de reden kunnen zijn waarom mensen, het normaal vinden dat ze bij sommige dingen liever geen vragen stellen. Voor hoever zouden mensen daarom hun willen vastklampen aan hun overtuigingen, van dat wat ze normaal denken te weten? Voor hoever zouden mensen hunzelf hierin dan wel echt kennen? Waarin zou de volgende leuze van Socrates dan voor zich kunnen spreken?

Ken u zelf

Hij hierbij maar een ding wist, dat hij niets weet? Wat zou dan de waarheid achter zijn volgende uitspraak zijn?

“De enige wijsheid die echt telt, is weten dat je niets weet.”

Wat is dan de grens tussen alles waar je niets over weet, en alles waarin je alles denkt te weten?

Waar is dan de grens tussen wat je denkt te weten en hetgeen wat je echt weet. Voor hoever zou je dit dan echt kunnen weten, om er een duidelijk antwoord op te kunnen geven?

Zouden mensen dan wel echt kunnen weten, wat het woord weten betekent? 

Mensen dan kunnen zeggen dat het woord weten gewoon weten betekend, waarbij ze eigenlijk de essentiële betekenis van dit woord eigenlijk niet weten.

Ze dit dus mogelijk gewoon weg niet weten. Voor hoever zou de realiteit van het leven dan niet verder gaan dan wat ze normaal kunnen weten. Zouden mensen zich dan echt bewust kunnen van in hoe ze de realiteit van het leven beleven? Voor hoever zouden ze dit dan kunnen weten, waarbij ze alleen maar eerlijk kunnen zijn vanuit wie ze echt zijn? Dit mogelijk niet verder gaat dan wat ze er normaal over kunnen zeggen.

Het daarom moeilijke vragen zijn, waarin het moeilijk is om tot duidelijke antwoorden te kunnen komen. Hierbij Socrates met al zijn gevraag, alleen meer een irritante horsel was. Het zo over dieper gelegen levensvragen kan gaan, die verder gaan dan wat je op het eerste zicht zou kunnen denken. Je nu op een grens komt, waarbij je beseft dat je eigenlijk niets weet. Je zo nu in een leegte van vertwijfeling zijt beland. Je ervaart dat het moeilijk is, om de juiste woorden te kunnen vinden, om to the point, en om zo tot een dieper gelegen kern van de zaak te komen. Voor hoever zou het echte weten dan niet liggen, waarin de vraag wordt gesteld? Het ware geheim van de filosofie alleen maar de kunst kan zijn, van dingen proberen onder woorden te brengen, die je normaal niet onder woorden kunt brengen. Het om dingen gaat die van op het eerste zicht van dat wat je normaal kan denken heel vaag, troebel en onduidelijk zijn.

Deze tekst word in een volgend bericht vervolgt onder de titel "Een heel moeilijke klus?" achter de volgende link. https://valentijnjan.blogspot.com/2024/08/een-heel-moeilijke-klus-dus-zwijg-dan.html