Dus, zwijg dan maar!
Waar gaat de filosofie over hetgeen waar mensen normaal niet over praten, dan verder dan wat mensen normaal over filosofie denken te weten, waarin dit de filosofie is, die over het zwijgen gaat?
Woorden als gereedschap
Het zo een heel moeilijke klus is, om iets dat niet duidelijk is, duidelijk te kunnen laten worden. Het hierbij volgens Wittgenstein, om dingen gaat, die verder gaan dan dat wat je normaal kan weten, in hetgeen van dat wat je er normaal over kan zeggen. Het hierbij om dingen van het leven gaan, die heel troebel en vaag zijn. Hierbij woorden volgens deze taal filosoof, het enige gereedschap zijn, dat je hiervoor kan gebruiken, om deze klus te kunnen klaren. Hij hierbij het gebruik van woorden als gereedschap, vergelijkt met het gebruik van gereedschap in de letterlijke zin van het woord.
Voor hoever zou dit gereedschap in een doe het zelf zaak te verkrijgen zijn? Is het daarom dan zo moeilijk om de juiste woorden te kunnen vinden, om dingen duidelijk te kunnen laten worden? Het hierbij veel verder zou kunnen gaan, dan maar gewoon in huis of tuin te klussen. Zou je zoals bij het klussen in huis, hiervoor vakmensen kunnen inhuren? Zou een psychiater of een psycholoog je hierbij kunnen helpen? Of zou je In tegenstelling tot klussen in huis of tuin, het toch zelf zal moeten doen.
Waar zal het gesprek verder gaan als je over je thuis op deze wereld spreekt, dan als je over je huis op deze wereld spreekt? Hierbij het woord thuis maar een met een letter meer, een heel klein verschil maakt met het woord huis. Waar zit dan het verschil in de betekenis van deze twee woorden? Zou de betekenis van deze twee woorden dan niet groter zijn, dan dit op het eerste zicht lijkt? Voor hoever zou dit duidelijk kunnen worden in dat wat je normaal kan weten?
Voor hoever zou het dan geen waarheid kunnen zijn, met wat taal filosoof Wittgenstein zijn onderstaande uitspraak wil zeggen.
“Mijn taal is de grens van mijn wereld.”
Waar is dan de grens tussen hoe mensen de wereld ervaren, en dat wat ze erover kunnen zeggen? Waar is de de grens tussen de waarheid zoals die werkelijk is, met de waarheid van dat wat mensen denken zoals die is? Wat is dan de tegenstelling van dat wat mensen denken te weten en dat wat ze echt kunnen weten? Voor hoever zouden mensen van in hoe ze zelf echt zijn, zich hiervan nog echt bewust kunnen zijn? Voor hoever zouden mensen tot de juiste woorden kunnen komen, om hierop tot een echt eerlijk antwoord te kunnen komen? Kunnen ze hunzelf hierin nog kennen? Voor hoever zijn mensen dan nog in staat om van in hun eigen ervaring te kunnen spreken? Zo taal een grens kan vormen om echt eerlijk te kunnen zijn, vanuit hoe ze zelf het leven ervaren. Mensen zo niet meer in staat zijn om te kunnen leven vanuit de eigen ervaring, waardoor ze van hunzelf vervreemden, waardoor ze ook vreemd voor elkaar zijn. Mensen zo van in hun denken niet in staat zijn, om de realiteit van de wereld uit de zintuiglijke beleving vanuit wie ze zelf zijn, waar te nemen zoals die is. Hierbij het denken de waarneming vertroebeld, waarin ze hunzelf verliezen..
Zo er in deze wereld veel mensen de weg kwijt zijn, en ze zo tussen wal en schip geraken. Ze het zo in het leven niet meer zien zitten. Voor hoever zou dit zijn, omdat het peertje in de lamp stuk is, waardoor deze mensen in de duisternis tasten, dat ze gewoon door een ander peertje uit de doe het zelf zaak kunnen vervangen? Voor hoever zouden de dingen waar het in het leven echt om gaat te koop zijn?
Mensen dan lang en voortduren over hun tekort willen praten. Ze dan dikwijls in herhaling vallen.
Moet je dan om te zagen, dan wel altijd een zaag hebben, die je in de doe het zelf zaak kan kopen? Voor hoever zou het woord zagen dan geen dubbele betekenis kunnen hebben. Mensen soms te veel zagen, en ze dan beter zwijgen.
Waarin zou dit oude rijm kinderliedje voor zich spreken, waarover je moet zwijgen.
Zagen, zagen, wiede, wiede wagen,
Jan kwam thuis om een boterham te vragen;
Vader was niet thuis, moeder was niet thuis,
piep zei de muis in het voorhuis!
Dit een rijmpje zou kunnen zijn om kinderen tot zwijgen te brengen, als ze teveel zaagde.
Of zoals een Chinees filosoof Lao Tse dit in de hier onderstaande uitspraak dit uitdrukt.
“Zwijgen leren we pas in de loop van ons leven; spreken leren we al eerder”
Over wat hebben kinderen dan leren praten, en waarover hebben ze dan leren zwijgen?
Waarover hebben ze als kind niet leren praten?
Hoe zou je zelf zijn als je eens wist wat je normaal niet weet?
Voor hoever zouden mensen het dan kunnen weten, wat ze normaal niet weten?
Het zo een hele kunst is om met woorden als gereedschap de spijker op de kop te kunnen slaan, zoals dit spreekwoord het zegt. Het hierbij moeilijk is om tot de kern te komen, omdat woorden niet altijd begrepen worden zoals ze bedoeld zijn.
Hierbij het gereedschap van in de letterlijke, concrete betekenis van met de hamer op de kop van de spijker slaan veel makkelijker en efficiënter is, en je hierbij ook veel zekerder van wat het resultaat kunt zijn.
Hierin de logica van het gebruik van het gereedschap in de gereedschapskist van in de letterlijke betekenis van het woord, makkelijker te begrijpen is, dan de logica achter het gebruik van het woord als gereedschap in de gereedschapskist van de taal.
Het zo een heel moeilijke klus is, om aan de weg timmeren die naar een meer leefbare wereld leidt, waarbij je veel muren tegen komt, die gesloopt moeten worden.
Friedrich Nietzsche hierin de filosoof met de hamer was, die alle heilige huisje van de heersende ideeën van wat normaal is, als kaartenhuis liet instorten. Hij zich hierbij rigoureus richtte op algemeen gangbare normen, van dat wat in de cultuur als normaal wordt aangenomen. Hij zo het denken van de mensen in deze cultuur, waaronder ook zichzelf in vraag stelde. Waar gaat in de filosofie het gebruik van de hamer als gereedschap om te slopen, dan verder dan hetgeen wat je normaal hieronder kan verstaan. Gaat het denken dan hierin niet verder dan wat je denkt, waarin het weten alleen maar verder kan gaan dan alles wat je denkt te weten?
Hoe zou je dit echt kunnen begrijpen, van in dat wat je weet van in wie je zelf echt bent, om dit te kunnen realiseren? Hoe zo?
Wat zal dan de realiteit achter deze uitspraak “Zwijgen leren we pas in de loop van ons leven; spreken leren we al eerder” van de Chinees filosoof Lao Tse dan zijn zoals mensen dit oorspronkelijk als kind beleefde?
Voor hoever hebben volwassenen toen ze nog een kind waren dan echt leren praten, vanuit hoe ze als kind van in hun openheid, spontaniteit echt oprecht eerlijk konden zijn? Komt dan de waarheid dan niet uit de mond van een kind, vanuit hoe het leven ervaart? Voor hoever zouden volwassen mensen dan nog kunnen begrijpen, waarover ze als kind niet hebben leren spreken, en waar ze dan over moesten zwijgen? Het dikwijls dingen kunnen zijn waarover ze liever geen vragen stellen. Hierin woorden geen betekenis meer hebben. Waar gaat de wereld van het kind dan verder dan de wereld van de volwassenen?
)))))))))))))))))
Er zo in deze welvaartsmaatschappij vol overvloed toch nog een tekort zou kunnen zijn. Zo er in de glitter en glemmer van deze consumptiemaatschappij toch nog een nood is, waardoor mensen ongelukkig en ontevreden zijn. Voor hoever zouden mensen hiervan dan echt weet kunnen hebben in hetgeen waaraan ze woorden kunnen geven. Mensen zo zonder dat ze er weet van hebben, in een leegte van eenzaamheid leven waarin ze niemand meer zijn.
Mensen dan toch veel met elkaar praten. Het meestal gesprekjes zijn, die over koetjes en gaan. Ze zo het ook veel hebben over wat ze gegeten hebben, of wat ze gaan eten. Ze dan graag over eten zitten te leuteren. Zo een tijd na het consumeren van dit eten, hetgeen wat van dat voedsel over blijft in het toilet zal belanden. Maar daarover praten de mensen in deze consumtie maatschappij dan liever niet. Ik me dan de volgende vraag stel.
“Is het leven dan niet meer dan van goed eten, kak maken?”
Waarom willen mensen met dat geleuter over dat fuchking eten, dan zo veel woorden vuil maken? Waarin gaat het gezegde, van dat wat zwaar op je maag ligt, in dat wat het voor zich spreekt verder dan een overvolle maag? Waarin zal de leegte verder gaan dan een lege maag, als ze in de chit zitten? Het dan een lastige en vervelende kwestie zou kunnen zijn, waarover mensen moeilijk kunnen praten.
Voor hoever zou het echte genieten van een kind dan verder gaan dan, al dat geleuter over het consumentische genot van volwassen? Kunnen volwassenen dan nog wel, zoals een kind echt genieten? Voor hoever zouden volwassenen, vanuit de openheid, spontaniteit en eerlijkheid van in wie ze als kind waren, hierover echt kunnen praten? Zijn volwassene dit dan verleerd? Hebben ze dit als kind dan niet geleerd? Zou die overvloedige consumptie, dan niet alleen maar een leegte van een eenzaamheid, waarin ze niemand meer zijn opvullen? Voor hoever zouden ze dan echt weet van kunnen hebben, dat hierin dit consumentische sub genot, de werkelijke pijn alleen maar kan verzachten?
Voor hoever zou je als kind in de school hebben leren praten, waarin je alleen maar eerlijk kan zijn? Waar gaat het weten dan verder dan de volgende bekende uitspraak?
“Meten is weten”
Of waar gaat het weten dan verder dan wat je met de meter uit de doe het zelf zaak kan meten? Zullen dieper gelegen levensvragen dan niet moeilijker te beantwoorden zijn, dan wiskundige vragen?
Word wiskunde dan niet moeilijker als je jezelf wegcijfert?
Voor hoever zouden de woorden van deze tekst begrepen worden, zoals ze bedoeld zijn.
Zo Ludwig Wittgenstein woorden vergelijkt met gereedschap, zoals een schroevendraaier, moersleutel of hamer, die in papier verpakt is, waardoor je moeilijk of niet kan zien, wat voor gereedschap het is, en waarvoor het bedoeld is.
Hierbij heeft Ludwig Wittgenstein gezegd dat je gereedschappen, voor andere doeleinden kan gebruiken dan waarvoor ze bedoeld zijn. Je zo een schroevendraaier kan gebruiken om iets los te wrikken, een band van de velg te halen, of een kras op een auto te maken.
Je zo je volgen hem schroevendraaiers ook kan gebruiken om te jongleren.
Zo deze tekst een poging is om te jongleren met woorden als gereedschap, zoals je ook in de letterlijke zin van het woord, gereedschap voor andere doelen kunnen gebruikt worden, dan waarvoor ze bedoeld zijn.
Dit omdat zo woorden als gereedschap anders durven gebruiken dat voor wat ze bedoeld zijn, zoals je gereedschap in concrete en de letterlijke betekenis van het woord, anders kan gebruiken dan voor wat het normaal bedoeld is.
Zo rijmen en dichten zonder je gat op te lichten, een kunst is om te jongleren met woorden als gereedschap, zoals je met schroevendraaiers als gereedschap kan jongleren.
Hier de kunst van de filosofie ligt, in het pad van dat wat men normaal denkt, te durven verlaten.
Is filosofie dan niet meer dan een circusact, waarin je de clown uithaalt? Voor hoever zou een echte filosoof die op de universiteit filosofie doceert, de filosofie dan wel echt kunnen begrijpen, waarin die deze uitspraak van Wittgenstein echt kan begrijpen?
“Alleen als je nog veel gekker denkt dan de filosofen, kun je hun problemen oplossen.”
Waar is dan de grens van wat normaal is, en hetgeen wat je er normaal over kan zeggen?
Mensen zo eerder de spellings- en schrijffouten van in de grammatica van deze tekst zullen zien, dan dat ze deze tekst echt kunnen begrijpen. Waar gaat de inhoud van deze tekst dan verder dan de grammaticale opstelling van deze tekst? Voor hoever zou het misverstand van het leven dan geen grammaticale vergissing kunnen zijn, waarin we het leven vanuit de logica van de taal niet kunnen begrijpen? Waarin zou de verwarring hierin dan verder gaan, dan wat normale mensen, normaal zouden denken? Voor hoever zouden normale mensen dan normaal kunnen weten, of een gek het dan moeilijker zou kunnen hebben dan normale mensen, om zich hierin voor de gek te kunnen houden?
Is het dan zoals de volgende uitspraak van Wittenstein dit dan uitdrukt?
“De filosofie is een kruistocht tegen de begoocheling, waarmee de taal ons denken in haar ban houdt.”
Hierbij deze tekst een poging van mij is om op een andere manier dan normaal, duidelijkheid te brengen in dat wat normaal niet duidelijk is. Voor hoever zou ik met succes kunnen slagen in deze poging, om een betere wereld van meer begrip van het leven te creëren. Een wereld waarin mensen elkaar beter begrijpen, waarin ze hunzelf beter in kunnen begrijpen. Een mooie droom? Te mooi om waar te zijn. Voor hoever zal mijn droom dan echt te realiseren zijn?
Begint een betere wereld bij jezelf? Of is dan de grens van mijn wereld dan niet de grens van je taal? Dit de grens zou kunnen zijn waarin jezelf niet echt in kunt kennen, vanuit waarvoor je normaal niet de juiste woorden kunt vinden.
Hoe kan ik het dan realiseren om dit geen wat heel vaag en troebel is, dan duidelijk te kunnen maken?
Is dit een hele klus? wat een Heel
uitdagende en
buitengewone
organisatie vraagt om dit te kunnen realiseren?
Dus
Voor hoever zouden woorden waarin ze het gereedschap in de gereedschapskist van de taal zijn om dingen waar het in het leven echt om gaat duidelijk te kunnen maken, in een doe het zelf zaak, van deze of een andere keten, of gelijk welke onafhankelijke zelfstandige dan aangeboden worden?
Voor hoever zou hetgeen waar het in het leven echt om gaat, in gelijk welke winkel, warenhuis of webshop te verkrijgen zijn?
Dus, een hele klus, en veel werk aan de winkel.
Deze tekst word achter deze link vervolgt.
https://valentijnjan.blogspot.com/2024/08/een-heel-moeilijke-klus-dus-zwijg-dan.html
.jpg)
