Tree eleventh, a wall of fear.
Annother Brick in the wall.
Deze tekst is een aanvulling van mezelf op de songtekst van Pink Floyd. Another
brick in the wall. Wat onderstreept is is de Nederlandse vertaling van de
oorspronkelijke Engelse tekst. De rest heb ik zelf bij aangevuld.
Wij hebben geen onderwijs nodig waarin we onszelf niet mogen zijn.
Wij hebben geen beteugeling over onze gedachten nodig zodat we niet meer
weten wat we voelen. We zo onszelf
verliezen en niet meer weten wie we zijn.
We hierdoor niet meer bewust zijn dat we leven maar geleefd worden. Zodat we
het allemaal niet meer weten. Zo onze weg kwijt geraken in het leven en
hierdoor het niet meer zien zitten.
Geen dreigend sarcasme in de klas waarin je miskent en gekleineerd word
in wie je bent. En je in je kwetsbaarheid wordt genegeerd. Die preek en al die
oordelen hebben we ook niet nodig.
Onderwijzers, laat die kinderen met rust!
Hey! Onderwijzers, Laat die kinderen met rust! Als je niet wil dat ze in dezelfde val lopen
waar je zelf in liep. Als je hiervan bewust bent. De val van vergetelheid. Je
er verdwaalt in een leegte van eenzaamheid waarin je niemand meer bent. Waarin je
ronddwaalt in de duisternis van onwetendheid. Dat de angst vanuit deze
onwetendheid een muur vormt, waar je voortdurend met je neus tegen loopt.
Al met al is het gewoon nog een steen in de muur.
Al met al ben jij gewoon nog een steen in de muur.
In die muur rondom wie je echt bent waardoor je niet meer durft jezelf te
zijn.
Deze bovenstaande tekst, geïnspireerd door die songtekst Annother brick in de
wall, van Pink Floyd heb ik volledig geschreven vanuit hoe ik het allemaal zelf
beleefd heb. Dat ik als kind veel moeilijkheden had om contacten met anderen aan
te gaan waardoor ik me veel afzonderde van hun. Dat ik er nu nog dikwijls
moeilijkheden mee heb, al gaat het nu veel beter. Ben ik daarom een autist of
was het omdat ik niet beter wist? Heb ik het ooit op een eerlijke manier geleerd.
Is het niet omdat het alleen maar ging om goed te zijn in je rol van wat
normaal is? Dat ik gewoon een slecht acteur ben die niet kon voldoen aan deze
rol? Dat je gedrag moest voldoen aan hetgeen wat men benoemde als braaf zijn.
Hetgeen wat je voelde, hoe je het beleefde en emoties van hieruit werd gewoon
genegeerd. Is het niet dat je dan gewoon versmacht wordt in wie je echt bent. Dat
je niet meer mag zijn dan een robot. Dit ook zo wordt uitgebeeld in die
videoclip van Pink Floyd. Ik was heel stil op school. Er waren er zelfs die
dachten dat ik niet kon praten. Ik voel dit allemaal heel sterk aan. Dit is
omdat door mijn overgevoeligheid ik alles heel sterk en bewust beleef, waardoor
alles heel intens binnenkomt met mij. Hierdoor kan ik mezelf niet beliegen en
mezelf niets wijsmaken dat niet strookt met hoe ik de werkelijk beleef. Dit is
hetgeen wat me ertoe dreef om me psychiatrisch en autistisch te gaan gedragen.
Dit allemaal maakte me angstig al van in mijn prille jeugd.
Deze angst groeide aan tot een tsunami van zeer intense angst. Die als een muur
op mij afkwam, toen mijn grootmoeder zoals we haar in de familie noemde moeyder
overleed op een zondag morgen om 07u 30 op 11 maart 1990. Deze, bij wie die
ongehuwde tante Leontine inwoonde en waar ik veel verbleef. Deze angst was iets
wat allang speelde. Dit overlijden was de aanleiding waardoor de angst sterk
opkwam. Het was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik werd bevangen door die
hevige angst die me helemaal blokkeerde. Het was alsof ik er in verdronk. Ik
stond stijf van die angst die me verlamde. Ik ben toegeslagen. Ik wist niet
meer van wat ik angst had. Ik was me er niet meer van bewust. Dit veroorzaakte
psychische en ook fysieke klachten zoals pijn in de spieren en de rug, ook
vermoeidheid. Ik geraakte gefixeerd op die klachten en zeker op die
vermoeidheid. Tot na veel onderzoeken zoals röntgenfoto’s, scanner en EEG en
een opname in het Salvator ziekenhuis in Hasselt van een paar dagen voor foto’s
van de rug met contrastvloeistof die ingespoten werd. Dit was rond 1992. Daar
de neuroloog zei dat die vermoeidheid een psychische oorzaak heeft en dit werd
verduidelijkt door een vrouwelijke assistent. Hierna begon me alles weer langzaam
aan duidelijk te worden wat de oorzaak zou kunnen zijn. Hierbij keerde het tij. En zoals het is met
iedere vloedgolf. Begon ook deze vloedgolf van angst langzaam terug te trekken.
En tijdens een reis naar Salou in Spanje met ziekenzorg in 1993, had ik het
hierover met een daar aanwezige huisarts. Deze vertelde me over Orshof. Een
centrum dat geleid wordt door een arts die huisarts is en waar men oefeningen
doet in een zaal om zich te leren uiten. Dit werd gedaan in groep. Waar ik in
1994 sessies begon te volgen. Zo werd ook voor mij duidelijk wat me niet
duidelijk was in 1988, in de periode dat moeyder (grootmoeder) nog leefde en ik
er nog verbleef. Ik toen in een discotheek Rudy’s was die achter het station in
Bilzen lag. Ik heb daar gezien dat een meisje door een portier werd vernederd
en hiervoor weende. Dit maakte me
angstig omdat ik dacht dat andere mensen geen gevoelens en emoties hadden. Ik
besefte het allemaal niet. Dit uitte zich in spierspanning en schokken van
koude elektriciteit die ik voelde in mijn borst en buik. Dit maakte me een
beetje van streek. Ik had het gevoel dat ik in een leugen leefde. Dit heeft ook
meegespeeld in die tsunami van zware angstaanvallen die een paar jaar later op
kwamen zetten.
Is het niet dat volwassenen van veel dingen niet meer bewust zijn waarvan
kinderen nog wel bewust zijn. Dat dit in
vergetelheid is geraakt. Dit omdat je de realiteit van de dingen niet
begrijpt. Dat je er hierdoor niet meer
weet hoe er mee om te gaan omdat het alleen maar om kennis vanuit het hoofd
gaat. Dat je daardoor dikwijls niet in staat bent om problemen die je in het
leven tegenkomt op te lossen. Dit je dan moedeloos maakt en je ontgoocheld
geraakt. Dat je leeft in onwetendheid, je dwaalt in de leegte van eenzaamheid waar
je niemand meer bent. Je voortdurend met je neus tegen een muur loopt. Deze
muur is ontstaan vanuit de angst door onwetendheid. Dat je hierdoor niet meer
bewust bent dat je leeft en zo geleefd wordt.
Omdat het gebeurde in het bewustzijn van het heden.
Heeft dit niet zijn oorsprong in je verleden. Waarom zou het verleden een geheim
moeten blijven? Is het verleden niet meer dan een beeld dat je er van hebt? Is dit niet het topje van de ijsberg. Dat
het ooit deel uitmaakte van een realiteit in het moment van het hier en nu. En
dat het nog deel uitmaakt van de realiteit van het heden. Dat het nu nog
speelt. En hierdoor van de realiteit waar je als kind nog wel van bewust was, je er
nu niet meer bewust van bent. De realiteit van wie je echt bent. Dat je bewust
durft te worden van de realiteit van het verleden, Dat je jezelf hiermee durft
te confronteren via oefensituaties. De realiteit van de oorspronkelijke
ervaring waardoor je in onwetendheid kwam durft te herbeleven en door te leven
in het hier en nu. Dit voorbij het beeld dat je er van hebt en hetgeen wat je
er van denkt. Dat je door diepe emotionele dalen durft te gaan in de leegte van
eenzaamheid waar je niemand bent. De waarheid kan alleen maar voor zich spreken
vanuit de kwetsbaarheid in wie je echt bent. Dit spreekt via het lichaam. Dat er vanuit deze ervaring in het
hier en nu verheldering kan komen. Dan kan het inzicht van binnenuit komen
waardoor je bewust wordt dat je iemand bent. En meer ruimte voor wat je voelt. Zo
kan er licht schijnen in de duisternis van onwetendheid. Dit omdat je het weer
weet waar de klepel hangt en het daardoor beter begrijpt. En zo leer je hieruit. Dan kan je van
stilstand tot beweging komen om die muur van angst te slopen. Dit gebeurt allemaal
in het eeuwige moment tussen het verleden en de toekomst, het hier en nu. Dat kan
niet gebeuren zonder emotie. Dat deze naar buiten mag komen. Op deze manier kan
je het verleden echt achter je laten en kan
je ook echt bouwen aan je toekomst. Zo maak je jezelf niets meer wijs omdat
je beter weet. Opdat volwassenen, ook zij die werken in het onderwijs hun zo
mogen helen in wie ze echt zijn. Opdat ze zo met helende handen mee kunnen
bouwen aan een beter leefbare wereld zonder die muur. Zodat ze hieraan hun
steentje kunnen bijdragen. Deze video kan helpen verduidelijken met wat ik bedoel. Klik hieronder.
Alleen als je hiervan echt bewust bent kun je dit begrijpen.
We kunnen het probleem niet oplossen vanuit de denkwijze die het veroorzaakt
heeft. Uitspraak Albert Einstein. En zoals deze ook zegt. De enige bron van
kennis is ervaring. Problemen kunnen alleen maar oplossen in het bewustzijn van
de ervaring waarin ze zijn ontstaan.
Wel structuur, maar geen muur!
Dat het natuurlijk ook belangrijk is dat er structuur is op school. Dat er
normen, waarden en regels zijn waar men zich dient aan te houden. Dat het ook
goed is van straf te krijgen. Dat er duidelijkheid is. Dat je streng maar
rechtvaardig bent. Dat je leert hoe je te gedragen, kan kiezen tussen goed en
kwaad. Je hiervan bewust mag zijn. Dit kan alleen maar als er ruimte mag zijn
voor wat er leeft in jezelf en wat je voelt, de emoties die van hieruit kunnen
voortvloeien. Dit in tegenstelling van het traditionele afstraffen of negeren
van emoties waardoor er geen ruimte was voor hoe je het beleefde en wat je
voelde. Dat het alleen maar ging om het gedrag. Je verplicht wordt van te
kiezen tussen van wat mag en niet mag via louter het denken. Waardoor je vergeet
dat je leeft. Dat je dan minder of geen besef meer hebt van het verschil tussen
goed en kwaad. Dat je gevoelswereld dan een chaos wordt. Dit een aanleiding kan
geven tot negatief gedrag naar jezelf toe zoals automutilatie. Of naar de
buitenwereld toe zoals vandalisme, anderen slaan. Of je in jezelf gekeerd raken,
of depressief worden. Dat je bijvoorbeeld niet mag slaan. Is dat omdat dit gewoon
niet mag of is hier een andere rede voor? Zoals in de bijbel staat en ook wat
bij het Boeddhisme en Hindoeïsme gekend is. Wat gij niet wilt wat bij u geschied, doe dat ook niet bij de ander
of behandel de ander zoals je door hen behandelt wilt worden. Doe een ander
niet aan wat je zelf niet wil aangedaan worden. Het is belangrijk dat je dit
leert beseffen en zo bewust kan worden van het verschil tussen goed en kwaad.
Dan kan er van bewust worden, zoals in het evangelie van Johannes staat God is
liefde. Wat is liefde? Liefde is iets wat je alleen maar kan voelen. En God is
in ieder van ons aanwezig. Dan kan je hiervan bewust worden. Het gaat veel
verder dan de ratio. Je kan dit alleen maar begrijpen vanuit het hart. Dit kan
alleen maar als er ruimte is voor het gevoel en begrip van emoties die hieruit
kunnen vloeien. Wat heb je aan een emotionele tijger in je motor, als er een
ezel aan het stuur zit. Zoals Gerbert Bakx het stelt. Dat het beter is om je
rationeel niet boven je emoties te leven. Dat deze anders met je aan de haal
gaan en heb je geen controle meer op jezelf. Dat emoties samen mogen gaan met
de ratio. Hij heeft het over het belang van het intelligent maken van je
emoties. Zoals deze kleuterjuf op een tactvolle manier doet. Klik hieronder
https://www.youtube.com/watch?v=I1Lw_0COEC4
Dit is iets om over te mijmeren.
Is het niet dat het klaslokaal eigenlijk zoiets is zoals de grot van Plato.
Waarin de leerlingen net als de gevangene in de grot, verplicht worden om naar
een muur te kijken. Waarin het bord aan de muur de schaduwen op de muur
vervangt. Je niet echt bewust wordt van wat er in de buitenwereld allemaal is.
Is het zoals een denker Yvan Illich zegt. “De maatschappij ontscholen”. Ik denk
dat het beter is dat de school verontmaatschappijt. Dat het er niet meer gaat
om de norm van wat normaal is maar om de waarde om als kind op een gezonde en
eerlijke manier te kunnen groeien naar mens zijn. Zou het niet wijs zijn te investeren in
onderwijs? Zou dit geen besparing kunnen zijn op andere dingen zoals
gezondheidszorg en psychiatrie?
Leer je veel meer als je veel huiswerk moet maken? Durf daar ook eens mee stil
staan.
Weten gaat verder dan het verstand.
Of ik dit allemaal niet wist toen moeyder (grootmoeder) nog leefde? Toen ik er
verbleef. Ik me er toen al bewust van was van de waarheid achter kwetsbaarheid
en dat deze spreekt in wat je voelt. Dat alleen maar vanuit de beweging van
emotie tot beweging kan komen. Ik was me er ook van bewust van die muur die gevormd
word door die leugen. Ik was hierom ongelukkig, verdrietig en voelde me hierdoor onbehaaglijk. Dit was zo gedurende mijn hele jeugd. Dit maakte me angstig en maakte deel uit van die tsunami
van angst. Ik was en ben nog niet staat om me van alles wijs te maken, vandaar.
Ik kon dit allemaal toen niet verwoorden en nu wel. Ik had het gevoel dat die
dokter zou bestaan waarvan ik nu weet dat die bestaat omdat ik er later ben
geweest. Mer hierover op volgende link. Klik hieronder
http://valentijnjan.blogspot.com/2016/04/herinnering-uit-een-langvervlogen-tijd.html
Meer over dit onderwerp op deze blog. Klik hieronder
http://valentijnjan.blogspot.com/2018/10/zet-een-rode-neus-op-je-neus.html
http://valentijnjan.blogspot.com/2018/08/de-schoolpoort-poort-naar-de-wereld.html
Onderstaande viedeoclib is het nummer van Pink Floyd Annother brick in the wall. klik hieronder
Tree eleventh, a wall of fear.
Deze tekst is een aanvulling van mezelf op de songtekst van Pink Floyd. Another brick in the wall. Wat onderstreept is is de Nederlandse vertaling van de oorspronkelijke Engelse tekst. De rest heb ik zelf bij aangevuld.
Wij hebben geen onderwijs nodig waarin we onszelf niet mogen zijn.
Wij hebben geen beteugeling over onze gedachten nodig zodat we niet meer weten wat we voelen. We zo onszelf verliezen en niet meer weten wie we zijn.
We hierdoor niet meer bewust zijn dat we leven maar geleefd worden. Zodat we het allemaal niet meer weten. Zo onze weg kwijt geraken in het leven en hierdoor het niet meer zien zitten.
Geen dreigend sarcasme in de klas waarin je miskent en gekleineerd word in wie je bent. En je in je kwetsbaarheid wordt genegeerd. Die preek en al die oordelen hebben we ook niet nodig.
Onderwijzers, laat die kinderen met rust!
Hey! Onderwijzers, Laat die kinderen met rust! Als je niet wil dat ze in dezelfde val lopen waar je zelf in liep. Als je hiervan bewust bent. De val van vergetelheid. Je er verdwaalt in een leegte van eenzaamheid waarin je niemand meer bent. Waarin je ronddwaalt in de duisternis van onwetendheid. Dat de angst vanuit deze onwetendheid een muur vormt, waar je voortdurend met je neus tegen loopt.
Al met al is het gewoon nog een steen in de muur.
Al met al ben jij gewoon nog een steen in de muur.
In die muur rondom wie je echt bent waardoor je niet meer durft jezelf te zijn.
Deze bovenstaande tekst, geïnspireerd door die songtekst Annother brick in de wall, van Pink Floyd heb ik volledig geschreven vanuit hoe ik het allemaal zelf beleefd heb. Dat ik als kind veel moeilijkheden had om contacten met anderen aan te gaan waardoor ik me veel afzonderde van hun. Dat ik er nu nog dikwijls moeilijkheden mee heb, al gaat het nu veel beter. Ben ik daarom een autist of was het omdat ik niet beter wist? Heb ik het ooit op een eerlijke manier geleerd. Is het niet omdat het alleen maar ging om goed te zijn in je rol van wat normaal is? Dat ik gewoon een slecht acteur ben die niet kon voldoen aan deze rol? Dat je gedrag moest voldoen aan hetgeen wat men benoemde als braaf zijn. Hetgeen wat je voelde, hoe je het beleefde en emoties van hieruit werd gewoon genegeerd. Is het niet dat je dan gewoon versmacht wordt in wie je echt bent. Dat je niet meer mag zijn dan een robot. Dit ook zo wordt uitgebeeld in die videoclip van Pink Floyd. Ik was heel stil op school. Er waren er zelfs die dachten dat ik niet kon praten. Ik voel dit allemaal heel sterk aan. Dit is omdat door mijn overgevoeligheid ik alles heel sterk en bewust beleef, waardoor alles heel intens binnenkomt met mij. Hierdoor kan ik mezelf niet beliegen en mezelf niets wijsmaken dat niet strookt met hoe ik de werkelijk beleef. Dit is hetgeen wat me ertoe dreef om me psychiatrisch en autistisch te gaan gedragen. Dit allemaal maakte me angstig al van in mijn prille jeugd.
Deze angst groeide aan tot een tsunami van zeer intense angst. Die als een muur op mij afkwam, toen mijn grootmoeder zoals we haar in de familie noemde moeyder overleed op een zondag morgen om 07u 30 op 11 maart 1990. Deze, bij wie die ongehuwde tante Leontine inwoonde en waar ik veel verbleef. Deze angst was iets wat allang speelde. Dit overlijden was de aanleiding waardoor de angst sterk opkwam. Het was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik werd bevangen door die hevige angst die me helemaal blokkeerde. Het was alsof ik er in verdronk. Ik stond stijf van die angst die me verlamde. Ik ben toegeslagen. Ik wist niet meer van wat ik angst had. Ik was me er niet meer van bewust. Dit veroorzaakte psychische en ook fysieke klachten zoals pijn in de spieren en de rug, ook vermoeidheid. Ik geraakte gefixeerd op die klachten en zeker op die vermoeidheid. Tot na veel onderzoeken zoals röntgenfoto’s, scanner en EEG en een opname in het Salvator ziekenhuis in Hasselt van een paar dagen voor foto’s van de rug met contrastvloeistof die ingespoten werd. Dit was rond 1992. Daar de neuroloog zei dat die vermoeidheid een psychische oorzaak heeft en dit werd verduidelijkt door een vrouwelijke assistent. Hierna begon me alles weer langzaam aan duidelijk te worden wat de oorzaak zou kunnen zijn. Hierbij keerde het tij. En zoals het is met iedere vloedgolf. Begon ook deze vloedgolf van angst langzaam terug te trekken. En tijdens een reis naar Salou in Spanje met ziekenzorg in 1993, had ik het hierover met een daar aanwezige huisarts. Deze vertelde me over Orshof. Een centrum dat geleid wordt door een arts die huisarts is en waar men oefeningen doet in een zaal om zich te leren uiten. Dit werd gedaan in groep. Waar ik in 1994 sessies begon te volgen. Zo werd ook voor mij duidelijk wat me niet duidelijk was in 1988, in de periode dat moeyder (grootmoeder) nog leefde en ik er nog verbleef. Ik toen in een discotheek Rudy’s was die achter het station in Bilzen lag. Ik heb daar gezien dat een meisje door een portier werd vernederd en hiervoor weende. Dit maakte me angstig omdat ik dacht dat andere mensen geen gevoelens en emoties hadden. Ik besefte het allemaal niet. Dit uitte zich in spierspanning en schokken van koude elektriciteit die ik voelde in mijn borst en buik. Dit maakte me een beetje van streek. Ik had het gevoel dat ik in een leugen leefde. Dit heeft ook meegespeeld in die tsunami van zware angstaanvallen die een paar jaar later op kwamen zetten.
Is het niet dat volwassenen van veel dingen niet meer bewust zijn waarvan kinderen nog wel bewust zijn. Dat dit in vergetelheid is geraakt. Dit omdat je de realiteit van de dingen niet begrijpt. Dat je er hierdoor niet meer weet hoe er mee om te gaan omdat het alleen maar om kennis vanuit het hoofd gaat. Dat je daardoor dikwijls niet in staat bent om problemen die je in het leven tegenkomt op te lossen. Dit je dan moedeloos maakt en je ontgoocheld geraakt. Dat je leeft in onwetendheid, je dwaalt in de leegte van eenzaamheid waar je niemand meer bent. Je voortdurend met je neus tegen een muur loopt. Deze muur is ontstaan vanuit de angst door onwetendheid. Dat je hierdoor niet meer bewust bent dat je leeft en zo geleefd wordt.
Omdat het gebeurde in het bewustzijn van het heden.
Heeft dit niet zijn oorsprong in je verleden. Waarom zou het verleden een geheim moeten blijven? Is het verleden niet meer dan een beeld dat je er van hebt? Is dit niet het topje van de ijsberg. Dat het ooit deel uitmaakte van een realiteit in het moment van het hier en nu. En dat het nog deel uitmaakt van de realiteit van het heden. Dat het nu nog speelt. En hierdoor van de realiteit waar je als kind nog wel van bewust was, je er nu niet meer bewust van bent. De realiteit van wie je echt bent. Dat je bewust durft te worden van de realiteit van het verleden, Dat je jezelf hiermee durft te confronteren via oefensituaties. De realiteit van de oorspronkelijke ervaring waardoor je in onwetendheid kwam durft te herbeleven en door te leven in het hier en nu. Dit voorbij het beeld dat je er van hebt en hetgeen wat je er van denkt. Dat je door diepe emotionele dalen durft te gaan in de leegte van eenzaamheid waar je niemand bent. De waarheid kan alleen maar voor zich spreken vanuit de kwetsbaarheid in wie je echt bent. Dit spreekt via het lichaam. Dat er vanuit deze ervaring in het hier en nu verheldering kan komen. Dan kan het inzicht van binnenuit komen waardoor je bewust wordt dat je iemand bent. En meer ruimte voor wat je voelt. Zo kan er licht schijnen in de duisternis van onwetendheid. Dit omdat je het weer weet waar de klepel hangt en het daardoor beter begrijpt. En zo leer je hieruit. Dan kan je van stilstand tot beweging komen om die muur van angst te slopen. Dit gebeurt allemaal in het eeuwige moment tussen het verleden en de toekomst, het hier en nu. Dat kan niet gebeuren zonder emotie. Dat deze naar buiten mag komen. Op deze manier kan je het verleden echt achter je laten en kan je ook echt bouwen aan je toekomst. Zo maak je jezelf niets meer wijs omdat je beter weet. Opdat volwassenen, ook zij die werken in het onderwijs hun zo mogen helen in wie ze echt zijn. Opdat ze zo met helende handen mee kunnen bouwen aan een beter leefbare wereld zonder die muur. Zodat ze hieraan hun steentje kunnen bijdragen. Deze video kan helpen verduidelijken met wat ik bedoel. Klik hieronder.
Alleen als je hiervan echt bewust bent kun je dit begrijpen.
We kunnen het probleem niet oplossen vanuit de denkwijze die het veroorzaakt heeft. Uitspraak Albert Einstein. En zoals deze ook zegt. De enige bron van kennis is ervaring. Problemen kunnen alleen maar oplossen in het bewustzijn van de ervaring waarin ze zijn ontstaan.
Wel structuur, maar geen muur!
Dat het natuurlijk ook belangrijk is dat er structuur is op school. Dat er normen, waarden en regels zijn waar men zich dient aan te houden. Dat het ook goed is van straf te krijgen. Dat er duidelijkheid is. Dat je streng maar rechtvaardig bent. Dat je leert hoe je te gedragen, kan kiezen tussen goed en kwaad. Je hiervan bewust mag zijn. Dit kan alleen maar als er ruimte mag zijn voor wat er leeft in jezelf en wat je voelt, de emoties die van hieruit kunnen voortvloeien. Dit in tegenstelling van het traditionele afstraffen of negeren van emoties waardoor er geen ruimte was voor hoe je het beleefde en wat je voelde. Dat het alleen maar ging om het gedrag. Je verplicht wordt van te kiezen tussen van wat mag en niet mag via louter het denken. Waardoor je vergeet dat je leeft. Dat je dan minder of geen besef meer hebt van het verschil tussen goed en kwaad. Dat je gevoelswereld dan een chaos wordt. Dit een aanleiding kan geven tot negatief gedrag naar jezelf toe zoals automutilatie. Of naar de buitenwereld toe zoals vandalisme, anderen slaan. Of je in jezelf gekeerd raken, of depressief worden. Dat je bijvoorbeeld niet mag slaan. Is dat omdat dit gewoon niet mag of is hier een andere rede voor? Zoals in de bijbel staat en ook wat bij het Boeddhisme en Hindoeïsme gekend is. Wat gij niet wilt wat bij u geschied, doe dat ook niet bij de ander of behandel de ander zoals je door hen behandelt wilt worden. Doe een ander niet aan wat je zelf niet wil aangedaan worden. Het is belangrijk dat je dit leert beseffen en zo bewust kan worden van het verschil tussen goed en kwaad. Dan kan er van bewust worden, zoals in het evangelie van Johannes staat God is liefde. Wat is liefde? Liefde is iets wat je alleen maar kan voelen. En God is in ieder van ons aanwezig. Dan kan je hiervan bewust worden. Het gaat veel verder dan de ratio. Je kan dit alleen maar begrijpen vanuit het hart. Dit kan alleen maar als er ruimte is voor het gevoel en begrip van emoties die hieruit kunnen vloeien. Wat heb je aan een emotionele tijger in je motor, als er een ezel aan het stuur zit. Zoals Gerbert Bakx het stelt. Dat het beter is om je rationeel niet boven je emoties te leven. Dat deze anders met je aan de haal gaan en heb je geen controle meer op jezelf. Dat emoties samen mogen gaan met de ratio. Hij heeft het over het belang van het intelligent maken van je emoties. Zoals deze kleuterjuf op een tactvolle manier doet. Klik hieronder
https://www.youtube.com/watch?v=I1Lw_0COEC4
Dit is iets om over te mijmeren.
Is het niet dat het klaslokaal eigenlijk zoiets is zoals de grot van Plato. Waarin de leerlingen net als de gevangene in de grot, verplicht worden om naar een muur te kijken. Waarin het bord aan de muur de schaduwen op de muur vervangt. Je niet echt bewust wordt van wat er in de buitenwereld allemaal is. Is het zoals een denker Yvan Illich zegt. “De maatschappij ontscholen”. Ik denk dat het beter is dat de school verontmaatschappijt. Dat het er niet meer gaat om de norm van wat normaal is maar om de waarde om als kind op een gezonde en eerlijke manier te kunnen groeien naar mens zijn. Zou het niet wijs zijn te investeren in onderwijs? Zou dit geen besparing kunnen zijn op andere dingen zoals gezondheidszorg en psychiatrie?
Leer je veel meer als je veel huiswerk moet maken? Durf daar ook eens mee stil staan.
Weten gaat verder dan het verstand.
Of ik dit allemaal niet wist toen moeyder (grootmoeder) nog leefde? Toen ik er verbleef. Ik me er toen al bewust van was van de waarheid achter kwetsbaarheid en dat deze spreekt in wat je voelt. Dat alleen maar vanuit de beweging van emotie tot beweging kan komen. Ik was me er ook van bewust van die muur die gevormd word door die leugen. Ik was hierom ongelukkig, verdrietig en voelde me hierdoor onbehaaglijk. Dit was zo gedurende mijn hele jeugd. Dit maakte me angstig en maakte deel uit van die tsunami van angst. Ik was en ben nog niet staat om me van alles wijs te maken, vandaar. Ik kon dit allemaal toen niet verwoorden en nu wel. Ik had het gevoel dat die dokter zou bestaan waarvan ik nu weet dat die bestaat omdat ik er later ben geweest. Mer hierover op volgende link. Klik hieronder
http://valentijnjan.blogspot.com/2016/04/herinnering-uit-een-langvervlogen-tijd.html
Meer over dit onderwerp op deze blog. Klik hieronder
http://valentijnjan.blogspot.com/2018/10/zet-een-rode-neus-op-je-neus.html
http://valentijnjan.blogspot.com/2018/08/de-schoolpoort-poort-naar-de-wereld.html
Onderstaande viedeoclib is het nummer van Pink Floyd Annother brick in the wall. klik hieronder
Pink
Floyd - Another Brick In The Wall
We don't need no education
We don't need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.
We don't need no education
We dont need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.
"Wrong, do it again!"
"If you don't eat yer meat,
you can't have any pudding.
How can you have any pudding
if you don't eat yer meat?"
"You! Yes, you behind the bikesheds,
stand still laddy!"
Ik heb dit ook doorgestuurd naar het kabinet Crevits en de reaktie van haar staat hieronder.
Geachte heer Vangronsveld
Beste Valentijn
u mag onderstaande reactie publiceren op uw blog.
Met vriendelijke groeten
Op maandag 26 november 2018 heeft Desmet, Elsie <elsie.desmet@vlaanderen.be> het volgende geschreven:
We don't need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.
We don't need no education
We dont need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teachers! Leave them kids alone!
All in all it's just another brick in the wall.
All in all you're just another brick in the wall.
"Wrong, do it again!"
"If you don't eat yer meat,
you can't have any pudding.
How can you have any pudding
if you don't eat yer meat?"
"You! Yes, you behind the bikesheds,
stand still laddy!"
Deze video geeft uitleg over dit nummer van Pink Floyd.
Ik heb dit ook doorgestuurd naar het kabinet Crevits en de reaktie van haar staat hieronder.
Van: Valentijn Vangronsveld <vangronsveld.valentijn@gmail.
Verzonden: dinsdag 27 november 2018 13:16
Aan: Desmet, Elsie
Onderwerp: Re: Heerlijkheid van eerlijkheid
Mag ik deze reakties aub publigeren op mijn blog onder de tekst? Groeten Valentijn.Verzonden: dinsdag 27 november 2018 13:16
Aan: Desmet, Elsie
Onderwerp: Re: Heerlijkheid van eerlijkheid
|
di 27 nov. 14:32 (2 dagen geleden)
|  | ||
| ||||
Beste Valentijn
u mag onderstaande reactie publiceren op uw blog.
Met vriendelijke groeten
Elsie Desmet
Kabinetsmedewerker
Kabinet Hilde Crevits, viceminister-president van de Vlaamse Regering en Vlaams minister van Onderwijs
T 02 552 68 00
F 02 552 68 01
M 0478 46 50 29
Deze e-mail en al zijn bijlagen zijn uitsluitend voor de geadresseerde bestemd en kunnen vertrouwelijke informatie bevatten. Als u deze boodschap per vergissing toegestuurd kreeg, gelieve de afzender onmiddellijk te verwittigen en de e-mail te vernietigen. Publicatie, reproductie, kopie, distributie of andere verspreiding of gebruik door derden is verboden, tenzij anders vermeld. De afzender kan niet verantwoordelijk worden gesteld voor enige wijziging van zijn bericht tijdens de elektronische transmissie.
Dit bericht met zijn eventuele bijlage(n) verbindt de minister op geen enkele wijze. Enkel officieel ondertekende briefwisseling kan dat. Noch de minister, noch de auteur van dit bericht kan bijgevolg aansprakelijk worden gesteld voor de inhoud ervan en zijn eventuele bijlage(n).
Van: Valentijn Vangronsveld <vangronsveld.valentijn@gmail.
Verzonden: dinsdag 27 november 2018 13:16
Aan: Desmet, Elsie
Onderwerp: Re: Heerlijkheid van eerlijkheid
Verzonden: dinsdag 27 november 2018 13:16
Aan: Desmet, Elsie
Onderwerp: Re: Heerlijkheid van eerlijkheid
Op maandag 26 november 2018 heeft Desmet, Elsie <elsie.desmet@vlaanderen.be> het volgende geschreven:
Geachte heer VangronsveldBeste ValentijnVlaams minister van Onderwijs, Hilde Crevits, vraagt me u nog eens uitdrukkelijk te bedanken voor het aanleveren van de tekst over onderwijs op uw blog. Toen zij zelf nog studeerde stond de tekst van Pink Floyd op een studiemap.Minister Crevits draagt het onderwijs een warm hart toe en gaat elke dag opnieuw voor het best mogelijke onderwijs voor elk kind. Daarom steunt ze bijvoorbeeld, samen met haar kabinetmedewerkers, ook de Rodeneuzenactie. Welzijn op school is van groot belang. Een school is niet enkel een leerschool, maar ook een leefschool, een plaats waar jongeren zich thuis voelen. Vanaf dit schooljaar is leerlingenbegeleiding een erkenningsvoorwaarde voor scholen en maakt het deel uit van het kwaliteitsbeleid van elke school. Meer dan ooit zal het welbevinden van elke leerling centraal staan. Welzijn én sterke prestaties gaan hand in hand.Met vriendelijke groeten,Elsie DesmetKabinetsmedewerkerKabinet Hilde Crevits, viceminister-president van de Vlaamse Regering en Vlaams minister van OnderwijsT 02 552 68 00F 02 552 68 01M 0478 46 50 29Deze e-mail en al zijn bijlagen zijn uitsluitend voor de geadresseerde bestemd en kunnen vertrouwelijke informatie bevatten. Als u deze boodschap per vergissing toegestuurd kreeg, gelieve de afzender onmiddellijk te verwittigen en de e-mail te vernietigen. Publicatie, reproductie, kopie, distributie of andere verspreiding of gebruik door derden is verboden, tenzij anders vermeld. De afzender kan niet verantwoordelijk worden gesteld voor enige wijziging van zijn bericht tijdens de elektronische transmissie.Dit bericht met zijn eventuele bijlage(n) verbindt de minister op geen enkele wijze. Enkel officieel ondertekende briefwisseling kan dat. Noch de minister, noch de auteur van dit bericht kan bijgevolg aansprakelijk worden gesteld voor de inhoud ervan en zijn eventuele bijlage(n).
...
